Úrval - 01.07.1954, Qupperneq 109

„1 BLlÐU OG STRlÐU'
107
sykri, hveiti og eggjum í graut-
inn, og þykknaði hann þá. Síð-
an bættum við út í meiru af
sætu víni, mjólk og geri og
hnoðuðum deig úr öllu saman.
Svo smurðum við mótið með
feiti, létum deigið í það og sett-
um það í ofninn.
Þegar okkur virtist kakan
vera bökuð, tókum við hana úr
ofninum og létum hana kólna.
Svo tókum við lokið af og
klipptum ójöfnur og sepa af
með skærum.
Að vísu var kakan bökuð,
en það var ekki sjón að sjá
hana af því að hún hafði festst
við lokið. Ég stráði muldum
hnetum yfir kökuna til þess að
fylla holurnar. Síðan sléttaði
ég hana með strokjárni og
stráði flórsykri yfir. Svo tók-
um við kökuna úr mótinu. Hún
var ekki eins mjúk og hún
hefði átt að vera, en við létum
það ekki á okkur fá. Albertino
vætti hana með hvítvíni, en
þvínæst skreyttum við hana
með þeyttum rjóma, hnetum,
sætum möndlum og sykruðum
ávöxtum. Við settum nú kerti
á kökuna og létum hana að
lokum í ísskápinn. Það var
komið fram undir morgun, og
við vorum orðin þreytt. En
heiðri Margheritu var borgið.
Að loknum miðdegisverði var
kakan borin fram við mikil
fagnaðarlæti. En þegar við vor-
um öll búin að fá sneið á disk-
inn, horfðum við vandræðaleg
hvert á annað. Hver átti að
byrja? Hertogafrúin, sem er
alltaf svo hugrökk og góð, var
strax reiðubúin að færa fórn-
ina og gleypti stóran bita.
,,Hún er alveg dásamleg!"
sagði hún.
Og það var satt! Þetta var
regluleg fyrirmyndarkaka, og
Margherita fékk mikið hrós
fyrir hana.
„Þetta er ekki til að tala
um,“ sagði hún kæruleysislega.
„Ég get bakað miklu betri
köku.“
Bezta gjöfin.
Þó að Hertogafrúin sé ekki
gömul, hefur hún þroskaðan
persónuleika. Hún er smávaxin
og grönn líkamlega, en um
persónuleika hennar gegnir
öðru máli. „Hún veit hvernig
hún á að halda á spilunum,“
eins og sagt er í minni sveit
um konu, sem hefur óvenju
mikið1 vald yfir sjálfri sér.
Þessvegna er auðvelt að gera
sér í hugarlund hve stillt hún
var daginn sem hún fór fyrst
til altaris. Það var mikil há-
tíðisdagur. Hún var svo tíguleg
í hvíta kjólnum sínum, og all-
ar hreyfingar hennar voru í
samræmi við látleysi búnings-
ings. Og hvenær sem dyra-
bjöllunni var hringt, beið hún
eftir því að Albertino kæmi
inn aftur.
Hún fékk blóm, símskeyti og
allskonar gjafir, þar á meðal
ljómandi fallega brúðu, sem
Margherita varð stórhrifin af,