Úrval - 01.07.1954, Blaðsíða 54

„Sá er færastur um að veita
hjálp, sem þekkir vanda-
málið af eigin reynd.“
— samhjálp drykkjumanna
Grein úr „Vi“,
eftir Gertrud Klockare.
GAMLA, gulmálaða timbur-
húsið, sem stendur niður
við Karlsbergskurðinn í Stokk-
hólmi, var áður fyrr holds-
veikraspítali, en sjúklingunum
fór smám saman fækkandi, og
loks rak að því, að húsið stóð
autt. Síðan liðu tveir áratugir.
Nú dvelja hér menn, sem heyja
aðra baráttu — baráttuna við
áfengið — og verði húsið ein-
hverntíma aftur autt. .. nei, við
hugsum ekki svo langt fram í
tímann. Menn gera hér engar
stórkostlegar framtíðaráætlan-
ir, áætlun er gerð frá degi til
dags, viku bætt við viku, og
hrósað happi ef misseri líður
svo að ekkert hefur „komið
fyrir.“
Ég hitti mann, sem hafði ekki
bragðað áfengi í hálft annað ár.
„Maður verður að vara sig á
því að ofmetnast ekki,“ sagði
hann. „Ég var alveg kominn í
hundana og átti ekkert heimili
lengur. Ég bjó í herbergi með
öðrum, sem var engu betri
en ég, og lá þar á gólfinu.
Aðalatriðið var að hafa þak
yfir höfuðið og eitthvað til
að fleygja yfir sig, hversu
óhreint og viðþjóðslegt sem
það var. Ég er rakari að iðn og
tókst því alllengi að leyna fata-
görmum mínum undir hvíta
sloppnum, aðalatriðið var að
skórnir væru gljáðir og flibbinn
sæmilega hreinn. Ég eyddi öllu
kaupinu mínu í áfengi, og loks
gat ég ekki unnið lengur, gafst
upp. Þegar svo var komið hugs-
aði ég aðeins um það eitt að
drekka meira til þess að deyfa
tilfinningarnar, til þess að fá
stundarfrið — síðan var mér
sama um allt.
Dag nokkurn, þegar ég var að
velta því fyrir mér, hvar ég gæti
náð mér í „strammara," rakst
ég allt í einu á systur mína á
götu. Ég reyndi að laumast
burtu, en það tókst ekki. Hún
spurði mig hvernig mér liði, en
auðvitað sá hún hvers kyns
var .. . Við fórum inn á næsta