Úrval - 01.03.1960, Síða 63

cKoward 1 Tlarskall:
GLEÐI
DORGARANS
Hér segir enskur stangarveiðimaður frá yndinu sínu — silungs-
ánni, umhyggju sinni fyrir henni og ánœgjunni af henni. Greinin er
þýdd þrátt fyrir skorinorðar yfirlýsingar nafnkunnra veiðimanna
hér á landi, um að þeir muni selja upp ef þeir lesi fleiri náttúru-
söngva í sambandi við stangarveiði. Viðhorf greinarhöfundar virð-
ist svo frábrugðið sjónarmiðum fyrrnefndra manna, að það hlýtur
að vekja manni ugg um að eitthvað gangi að þeim! Jafnvel þann
grun, að kannski hafi þeir ekki vont af að losna að einhverju leyti
úr viðjum iðra sinna í viðhorfi til stangarveiði. — Þýö.
I STANGARVEIÐI felst
meira en það, að fara út með
stöng og veiða fiska — eða lík-
lega oftastnær að veiða þá ekki.
Hún nemur dorgarann inn í allt
líf árinnar sinnar: frjósemi
hennar, uppvöxt fiskanna, gróð-
ur, silungsátu, skordýr, snigla,
kuðunga og svo framvegis. Hún
er eins og búskapur eða garð-
yrkja. I svipinn er ég einmitt
að byrja vetrarstarfið við ána,
sem rennur framhjá húsinu
mínu. Það þarf að hlaða stíflu-
garða til að breyta rennslinu og
hreinsa burtu leðju; það þarf
að stinga úr bökkum og hreinsa
burtu runna, og ég þarf að
vasla í ánni með trausta hrífu
og losa um mölina á botninum
á hrygningarsvæðunum, svo að
silungurinn geti grafið sér hol-
ur þar sem hann hrygnir. Það
er alltaf eitthvað, sem þarf að
gera. Á, sem er látin eiga sig,
geldist og spillist og stíflast af
slýi, og það gengur á fiskistofn-
inn; en á, sem er hirt, verður
að yndislegri lifandi veru.
Fegurð og kyrrð.
Kannski ber að telja það fyrst
dorginu til gildis, að það stýrir
sporum veiðimannsins til fag-
urra staða, í afskekkta gleymda
árdali, þar sem aðeins bónd-
inn og dorgarinn troða dýraslóð.
Og á þessari öld hávaðans er
57