Úrval - 01.03.1960, Qupperneq 65

GLEÐI DORGARANS
tJRVAL
árinnar í grennd við Angouléme.
Allt frá dögun, fram í rökkur,
sátum við með cannes á la peche
okkar, — langar ósamsettar
bambusstengur, sem Frakkar
nota, og horfðum á rauða koll-
ana á flotholtunum okkar, sem
hreyfðust ekki sumardaginn
langan. Enginn fiskur snerti við
beitunni hjá okkur; ekkert
hreyfðist; enginn vindblær
bærði slútandi grátvíðitrén. Ein-
stöku þrýstiloftsknúin dreka-
fluga skauzt framhjá okkur á
skrautreisu sinni, og lygn
straumur svefnþrunginnar Cha-
rente árinnar; vatnið var tært
og jaði-grænt, og sem við störð-
um á hreyfingarlaus flotholt
okkar var árvatnið líkast stór-
um jaðimola, sem grænar
skuggamyndir af fiskum hefðu
verið greiptar í, eins og hvað-
eina — við Monsieur Machine
með veiðistengur okkar og flot-
holt, drúpandi grátvíðirinn —
allt væri framhald þessarar
myndar úr jaði, hluti mynsturs,
skornu í jaði af miklum lista-
manni, hluti af hljóðri æveru
sumarsins.
Út í sjálfa vitleysuna.
Við veiddum engan fisk. Þetta
var ímynd venjulegrar skyndi-
reisu út í sjálfa vitleysuna, og
þið kunnið að undrast það, að
við skyldum una okkur í henni.
Við undum okkar, og gleði okk-
ar á þessum degi var djúp —
því við hurfum inn í samræmda
mynd hins lifandi fljóts, gró-
andi tré, rennandi vatn og fisk,
sem svamlaði, þótt kæru-
laus væri, með stærilæti í kring-
um agnið hjá okkur. Jú —
kunnið þið að segja, — en þið
hefðuð getað öðlast þetta hug-
ræna samræmi án nokkurra
veiðistanga, bara með því að
sitja þarna hljóðir. En það er
ekki rétt. Dorgið gaf okkur til-
gang, hlutdeild okkar í þessari
verund. Færin okkar, sem við
köstuðum í djúp jaðisins, voru
samband okkar, eða tenging við
leyndardóminn.
Það er undarlegt, en samband
dorgarans og fisksins er meira
en aðeins línan, öngullinn og
agnið. Því hefur oft verið við
brugðið af hinum valda hópi
manna, sem veiða stóra vatna-
karfann — dorga stundum næt-
urlangt, dorga klukkustundum
saman, dag eftir dag án þess
að verða varir — að þeir verða
þess kannski skyndilega áskynja
eftir langa bið, án þess að sjá
þess nein merki, að fiskur nálg-
ast öngulinn hjá þeim — að
eitthvað er að gerast þama
niðri, að færið getur tekið við-
bragð þá og þegar. Og þegar
það gerir það, þá kemur það
þeim alls ekki á óvart. Þeir við-
urkenna leyndardóminn, sam-
bandið milli veiðimanns og
veiðidýrs.
Þetta er baksviðið — fegurð-
in og leyndardómurinn — en
þar með er margt ósagt frá
sjálfu dorginu. Til dæmis frá
leikninni; og það þarf til heil-
59