Saga


Saga - 2020, Síða 175

Saga - 2020, Síða 175
Þetta getur gengið mann fram af manni, þannig að hver tekur upp eftir öðrum og fer jafnvel að trúa því að hugdetturnar séu staðreyndir (Ármann víkur að einu frægu dæmi um þetta, að Snorri sé höfundur Egils sögu). En svo kemur alltaf, fyrr eða síðar, einhver eins og Auður Ingvarsdóttir sem leggur fram andstæða hugdettu og hleður að henni jafnveikum rökum og spyr réttilega: Á ekki að taka jafnmikið mark á þeim? Og þá verður gjarnan fátt um svör og helsta viðbragðið að láta eins og ekkert hafi í skorist. Ég geri þetta að sérstöku umtalsefni af því að ég held að það varpi ljósi á þær áhyggjur sem svífa mjög greinilega yfir vötnunum í seinni helmingi þessa rits. Það eru áhyggjurnar af sannleiksgildi Landnámabókar og kenni- valdi þeirra sem telja sig hafa vit á því hvað sé satt og logið í henni. Ármann fjallar um hvernig trúin á sannleiksgildi Landnámu er eins og álög á þjóðar- sálinni. Hann greinir ádeilu Kristínar Geirsdóttur á fræðimennsku Svein - bjarnar Rafnssonar og sýnir skýrt hvers vegna það skipti Kristínu svo miklu máli að fá að trúa því að Landnámabók sé sönn. Hann setur það í samhengi við þær hröðu samfélagsbreytingar sem gengu yfir Ísland á tuttugustu öld og þörfina fyrir goðsögur sem veittu tengsl við fortíðina og þar með huggun og traust í umróti aldarinnar. Marion Lerner bregður ljósi á það sama frá öðru sjónarhorni. Hún fjallar um hvernig nýjar samfélagshreyfingar á fjórða áratug tuttugustu aldar — ferðafélög — sóttu fyrirmyndir og kraft í sögur um landnám Íslands. Þar er það raunar hugmyndin um landnám sem slík, fremur en endilega sannleiksgildi Landnámbókar í einstökum atriðum, sem skipti meginmáli þó ekki sé að efa að almenn tröllatrú á sannindin hafi blásið mjög í glæðurnar. Marion dregur það ekki fram, en dæmið sem hún tekur af ferðafélögum sýnir afar vel hvernig þetta snýst í raun og veru allt saman um eignarhald. Ferðafélögin vildu eigna sér óbyggðirnar, helga þær sínu gildis- mati og sinni menningu, þeirri skoðun að landið hafi annan og meiri tilgang en bara að framleiða sauðakjöt, og að skrifstofumenn og búðarlokur úr bæj- unum eigi sama rétt og gangnamenn og landpóstar að ferðast um það og njóta þess. Þessar skoðanir voru, þegar þær komu fram, algerlega nútímaleg- ar og áttu sér bókstaflega engar rætur í íslenskri sögu eða menningu. Samt fór ferðafélagsfólk, og raunar öll sú kynslóð sem stóð í því að tosa íslenskt samfélag inn í nútímann, létt með að finna í þjóðararfinum fyrirmyndir og réttlætingar fyrir því sem þau voru að gera. Kristín Geirsdóttir var af þessari kynslóð og hún upplifði það þannig að fræðimenn eins og Sveinbjörn væru að taka frá sér eitthvað sem henni var kært, og skipti hana máli, en skipti þá engu máli enda lögðu þeir ekki fram neitt nýtilegt í staðinn fyrir það sem þeir höfðu rifið niður. Það er nokkuð til í þessu og má segja að þarna liggi hundurinn grafinn: Fræðasamfélagið hefur viljað eigna sér Landnámabók til niðurrifs á afviknum stað og ekki boðið upp á neina samræðu við almenning um málið. Helgi Þorláksson skynjar þessa spennu og reynir (í báðum grein- um sínum) að berja í brestina en tekst aðallega að sýna fram á hversu óbrú- anleg þessi gjá hefur orðið með árun um. Helgi bendir á að það sé alsiða utan ritdómar 173
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128
Síða 129
Síða 130
Síða 131
Síða 132
Síða 133
Síða 134
Síða 135
Síða 136
Síða 137
Síða 138
Síða 139
Síða 140
Síða 141
Síða 142
Síða 143
Síða 144
Síða 145
Síða 146
Síða 147
Síða 148
Síða 149
Síða 150
Síða 151
Síða 152
Síða 153
Síða 154
Síða 155
Síða 156
Síða 157
Síða 158
Síða 159
Síða 160
Síða 161
Síða 162
Síða 163
Síða 164
Síða 165
Síða 166
Síða 167
Síða 168
Síða 169
Síða 170
Síða 171
Síða 172
Síða 173
Síða 174
Síða 175
Síða 176
Síða 177
Síða 178
Síða 179
Síða 180
Síða 181
Síða 182
Síða 183
Síða 184
Síða 185
Síða 186
Síða 187
Síða 188
Síða 189
Síða 190
Síða 191
Síða 192
Síða 193
Síða 194
Síða 195
Síða 196
Síða 197
Síða 198
Síða 199
Síða 200
Síða 201
Síða 202
Síða 203
Síða 204
Síða 205
Síða 206
Síða 207
Síða 208
Síða 209
Síða 210
Síða 211

x

Saga

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Saga
https://timarit.is/publication/775

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.