Læknaneminn - 01.04.2008, Blaðsíða 35

var enginn dans á rósum fyrir
Þórð frekar en aðra læknanema.
Helst saknaði Þórður félagslífsins
1 MR enda félagslyndur í eðli sínu.
»Lækndeildin var afskaplega kuldaleg
> upphafi. Ég hafði verið talsvert í
félagslífi í Menntaskólanum, var þar
t-a.m. ritstjóri skólablaðsins og kom
að ýmsum málum. Ég hafði haft
nijög mikla ánægju af þessum árum.
Þegar svo kom að Háskólanum átti
ég nú ekki á góðu von. Háskólinn var
eins og kölkuð gröf á þessum tíma.
Sérstaklega var fyrsta árið afleitt
°g raunar allur fyrsti hlutinn, þ.e.
fyrstu þrjú árin. Maður var eiginlega
ekki tekinn með í hóp læknanema,
kennslan var mjög léleg satt að
segja og félagslífið dauflegt. Það sem
bjargaði mörgum var að þeir voru að
stofna til fjölskyldu á þessum árum
og auðvitað smám saman kynntist
hópurinn. Seinna þegar menn
fengu loks kynni af spítalastarfi og
læknisstörfum gjörbreyttist hins
vegar viðhorfið. Þá fór að verða gaman
og síðustu árin í læknisfræðinni voru
mjög skemmtileg. Ég var formaður
Félags læknanema eitt ár og mér hafa
alltaf fundist félagsstörf vera ekki
síður þroskandi en hinn raunverulegi
starfsferill. Ekki síst fyrir ungt fólk.“
Góðar minningar af merkum
mönnum
Aðspurður um minningar frá
námsárunum segir Þórðurþær snúast
töluvert um eftirminnilega og merka
menn sem hann lærði hjá og vann
með. „Frægasti kennari læknadeildar
á þessum tíma var ábyggilega Jón
Stefensen sem kenndi anatómíu.
Hann lagði fyrir okkur þessa bók
sem ég nefndi áður, Tissues of the
Body. Við vorum líka látin lesa Gray’s
Anatomy, 1600 síður, og tópógrafíu
sem var um 900 síður. Við áttum svo
auðvitað að kunna vandlega skil á
þessu öllu. Kennslan fór þannig fram
að menn sátu í hálfhring í 30 manna
stofu með hækkandi bekkjum. Jón sat
fremst og sneri að okkur. Hann tók
okkur upp, venjulega tvo í hverjum
tíma, og nær alltaf þá sem sátu
fremst. Menn voru eðlilega hræddir
við karlinn en sumir okkar sáu það að
það var eiginlega engin leið að hafa
neitt gagn af kennslunni nema með
því að láta taka sig upp. Því ákváðum
við nokkrir, ég, Brynjólfur Ingvarsson
og kannski einn eða tveir aðrir að
sitja fremst í heilt ár. Þegar til kom þá
var Jón vitanlega velviljaður en þess
voru þó dæmi að hann væri að fella
nemendur sem höfðu kannski verið
fimm, sex ár í deildinni. Sjálfsagt hefur
hann haft lögmætar ástæður til þess
en þetta voru í raun og veru gífurlegir
harmleikir í sumum tilvikum. Menn
búnir að eyða miklum tíma, sínum
bestu árum og íjármagni í námið
og það hljóta að hafa fylgt þessu
mikil vonbrigði. Davíð Davíðsson
sem nýlega er látinn kenndi okkur
bíókemíu og physíólógíu. Hann var
afskaplega skemmtilegur maður.
Sérstaklega var hann skemmtilegur
meðan hann enn reykti en það dofnaði
svolítið yfir honum eftir að hann
hætti þeim ósið. Það var eiginlega
hann sem flutti nútímann til landsins
hvað varðar rannsóknarstarfsemi,
þ.e.a.s. spítalarannsóknir í formi
rútínurannsókna eins og við þekkjum
í dag. Fyrir hans tíma var þetta í raun
og veru á hálfgerðu steinaldarstigi.
Davíð hafði skoðanir á öllu, var
ágætur skák- og bridgemaður og
músíkalskur. Ég man að hann átti
Steinway-flygil af bestu gerð sem
hann spilaði ágætlega á. Hins vegar
held ég að það sé engin leið að segja
að hann hafi verið góður kennari.
Af síðari kennurum er Theódór
Skúlason einna minnisstæðastur en
hann var bróðir Þorvalds Skúlasonar
listmálara sem margir kannast við.
Hann var afburðalæknir í hinum
gamla hefðbundna stíl - klíníker.
Hann hafði ótrúlegt auga fyrir
sjúkdómsgreiningum. Hlustun,
skoðun, að horfa á sjúklinginn og tala
við hann. Þetta opnaði nýjan skilning
fyrir okkur sem fylgdust með. Hann
var í gífurlega miklum metum meðal
okkar og flestir vildu líkjast honum.
Þessi tegund af læknisfræði er á
undanhaldi eins og gefur að skilja í
þekkingarþjóðfélagi nútímans með
tölvuvæðingu og öllu sem henni
fylgir. Það er svo sem ekkert við þvi
að segja og þýðir ekki að gráta yfir
því en þetta var engu að síður mjög
skemmtileg aðferðafræði og eiginlega
hálfgerð töfrabrögð. Seinna átti ég
eftir að kynnast jafnvel enn þá meiri
töframönnum í Bretlandi en Bretland
er þekkt fyrir klíníska læknisfræði.“
Ákvað seint að fara í læknisfræði
Þá ákvörðun að læra læknisfræði tók
Þórður seint en eítir að læknanámið
var hafið var það aldrei vafamál að
framtíðin lægi á sviði lyflækninga.
„Þegar ég var lítill strákur þá var
læknisfræði raunar eina starfsgreinin
sem ég var ákveðinn í að ég myndi
aldrei leggja stund á. Þegar ég var í
tímakennslu sex eða sjö ára gamall
var verið að lesa bók sem hét Um
manninn. Ég þoldi ekki við í þessari
kennslu og fékk alltaf leyfi til að vera
frammi á gangi á meðan. Ég ætlaði
held ég að verða verkfræðingur.
Þegar ég var síðan kominn í fimmta
eða sjötta bekk í Menntaskólanum
varð mér ljóst að ég hafði miklu
meiri áhuga á fólki heldur en brúm
eða byggingum. Ég valdi því að fara
í læknisfræðina. Þeirri ákvörðun hef
ég aldrei séð effir og mig hefur satt
að segja aldrei langað til að gegna
öðrum störfum heldur en þeim sem
ég hef gegnt. Ég var síðan aldrei í vafa
um að lyflækningar væru mitt svið
því ég hef voðalega lítinn áhuga á
inngripum, skurðaðgerðum og þess
háttar. Ég er satt að segja voða feginn
að vera laus við slíkt.“
Stórmenni orðið á veginum
Þórður kynntist ýmsum merkum
mönnum á ferlinum, bæði í
Bretlandi og Bandaríkjunum og
hefur af þeim margar góðar sögur
að segja. „Á Hammersmith Hospital,
sem var einn virtasti spítalinn í
hjartasjúkdómafræði á þessum
árum, starfaði maður að nafni John
Goodwin. Hann var yfirmaður minn
og einnig Árna Kristinssonar sem var
þaráundanmér. Goodwinvarkannski
þekktasti hjartaklíníker Bretlands á
þessum tíma. Hann var svo flinkur
að þegar hann fór í heimsóknir
á spítala í Bandaríkjunum - þar
sem ég átti eftir að sjá hann seinna
sjálfur - var hann gjarnan leiddur
upp á svið til að sjúkdómsgreina
fólk með flókna hjartagalla. Þetta
gerði hann á hefðbundinn hátt með
sínum höndum og sínu stethóskópi.
Þetta þótti Bandaríkjamönnunum
töfrabrögðum líkast. Hægri hönd
Goodwins var rauðhærð ung kona að
nafni Celia Oakley og hún slagaði hátt
upp í hann í færni. Algjör snillingur
sem hafði unnið til allra hugsanlegra
verðlauna í námi og starfi. Það má