Læknaneminn - 01.04.2008, Blaðsíða 73

það. Gagnasöfnunin stóð yíir í tvær
vikur og krafðist mikillar viðveru
og vinnu. Að því loknu var tíminn
runninn frá okkur. Verkefninu er
því ekki lokið og á eítir að vinna úr
niðurstöðunum. Stefnt er svo að því
að skrifa grein þar sem niðurstöður
verða birtar.
Ef ég ætti að segja frá kostum
valtímabilsins var það e.t.v. helst að
mér til mikillar ánægju kom áhuginn
og metnaðurinn mjög fljótlega við
þróun verkefnisins. Það var áhugavert
og víkkaði sjóndeildarhring minn
gagnvart stöðu innflytjenda í
landinu. Einnig lærði ég gífurlega
mikið um hvernig það er að vinna
rannsóknarverkefni frá grunni og
alla þá vinnu sem því fylgir. Aðstaðan
sem ég fékk var til fyrirmyndar, heil
skrifstofa út af fyrir mig ásamt tölvu
og öllu tilheyrandi. Ég mætti milli
8 og 10 á morgnana og fór heim i
síðasta lagi kl. 16 og í rauninni réði
vinnutímanum að mestu sjálf. Ég
gat eytt tíma með íjölskyldu minni
án þess að hafa nagandi samviskubit
yfir því að vera ekki að gera eitthvað
annað. Helsti gallinn var óneitanlega
sá að ekki náðist að klára verkefnið
sem var þó nokkuð fyrirséð. Einnig
náðist ekki að fara til Svíþjóðar
eins og upphaflega var ætlað þar
sem ég átti að kynna mér stöðu og
stefnu heilsugæslunnar í málum
innflytjenda. Það mun bíða betri
tíma.
I heildina litið er ég sátt við hvernig
málin þróuðust hjá mér varðandi
valtímabilið þó svo að það sé sárt að
viðurkenna að ég hafi í raun ekki átt
hugmyndina eða frumkvæði að vali
þess. Að þessu sögðu er lítið meira að
segja. Hef engin gullráð að gefa hvað
þetta tímabil varðar eða hvernig skal
verja því nema kannski að „Hver er
sinnar gæfu smiður".
hórhildur Halldórsdóttir, ó.árs
læknanemi
Indlandsferð
Frá því ég heyrði fyrst um valtímabilið
langaði mig að fara eitthvað út í lönd til
að kynnast læknisfræði í hitabeltinu.
Eftir nolckra leit á netinu fann ég
samtök sem heita Child Family Health
International. Þessi samtök eru með
prógrömm í S-Ameríku, Mexíkó, S-
Afríku og Indlandi og endaði með
því að ég ákvað að fara til Mumbai á
Indlandi á smitsjúkdómanámskeið.
Hvert prógramm er í raun 4 vikur en
hægt er að vera lengur ef maður vill.
í S-Ameríku eru spænskunámskeið
innifalin í verðinu. Dagskráin á
hverjum stað er mismunandi, sums
staðar er áhersla á smitsjúkdóma,
annars staðar lýðheilsu eða
kvensjúkdóma o.s.frv. 4 vikna
prógramm kostar yfirleitt tæpa
tvöþúsund dollara, flug ekki innifalin.
Samtökinsemheildsendahjálpargögn
með hverjum nema en þeir sem búa
utan Bandaríkjanna þurfa að safna
þeim sjálfir ef þeir hafa áhuga á að
taka eitthvað með, samtökin senda
þá lista með tillögum um varning.
Ég hafði samband við fyrirtæki
hér sem flytja inn hjúkrunarvörur,
Vistor og Icepharma, og fór út
með heilmikið magn af umbúðum,
skurðstofusloppum, skærum o.fl.
Þegar út er komið er maður í
nemahlutverki en ekki að sinna
læknisstörfum þar sem engin
læknisþjónusta væri annars, það er
alltaf innlendur læknir að taka á móti
sjúklingum og sinna nemunum í
leiðinni. Að sjálfsögðu vorulæknarnir
misgóðir kennarar eins og gengur og
gerist en almennt voru flestir jákvæðir
og viljugir að kenna.
Fyrstu vikuna vorum við í fyrirlestrum
á gamalli holdsveikranýlendu
í Mumbai, Acworth Leprosy
Hospital, um algenga smitsjúkdóma
á Indlandi, greiningu, meðferð
og lýðfræðsluprógrömm. Við
fengum fyrirlestra um malaríu,
berkla, kynsjúkdóma, HIV/AIDS
og holdsveiki. Eftir hádegi þá viku
var ég með tveimur öðrum á lítilli
læknastofu I fátækrahverfi rétt hjá
Acworth. Aðra vikuna vorum við á
millistéttarlæknastofu um miðjan
daginn og efrimillistéttarlæknasto
fu á kvöldin. Það var erfið vika, við
vorum að þvælast í lestum og rikshaw
5-6 tíma á dag en 3 tíma í klínik.
Þriðj a vikan hélt ég að yrði skemmtileg
en var frekar misheppnuð. Við fórum
til Panvel sem er í Nýju-Mumbai og
áttum að búa á holdsveikranýlendu
sem heitir Shantivan og er gömul
og fræg. Við enduðum á að flýja
á miðvikudegi aftur til Mumbai,
svöng, þreytt og pirruð eftir að hafa
skrölt í aflóga sjúkrabíl um allar
sveitir í tvo daga og verið hunsuð af
öllum læknunum sem áttu að sinna
okkur nema einum sem var reiður
því við vorum of mörg að honum
fannst. Mánudaginn á eftir var
fundur og virtist umsjónarlæknir
prógrammsins ætla að kanna það sem
við kvörtuðum undan. Nærri Panvel
eða í eins og hálfs tíma fjarlægð
með sjúkrabílnum fórum við á einu
ríkisreknu heilsugæsluna sem við
sáum. Ein konan sem við sáum þar
hafði ferðast í 2 daga fótgangandi og
á asnakerru úr þorpinu sínu til að
koma með móður sína og barn til
læknis.
Einkastofurnar í Mumbai eru svolítið
sérstakar, læknirinn fær í vasann það
sem sjúldingur greiðir og borgar enga
skatta. Á hverri stofu er lyfsali sem er
líka móttökuritari. Almennt eru slíkir
læknar frekar lyfseðlaglaðir, þeir eru
mjög margir í Mumbai og vilja tryggja
sér viðskiptavinina. Við spurðum um
sýklalyfjaónæmi og einn þeirra taldi
það nú ekki mikið vandamál, það
væru alltaf að koma ný og ný sýklalyf.
Almennt var viðhorf læknisins á
sveitaheilsugæslunni líkara okkar
en þeirra sem ráku einkastofurnar
í borginni, enginn fór þaðan með
ciprofloxacin við veiruhálsbólgu.
Síðustu vikuna vorum við á spítala
sem var byggður fyrir ríkisfé en er
rekinn af spíritúalistum sem kalla
sig Brahma Kumaris. Við fengum
fyrirlestur frá konu I samtökunum og
virtist sem meðlimir skipti sér ekki
af læknisfræðinni en haldi fyrirlestra
sem hvetja til jákvæðrar hugsunar
o.þ.h., mér fannst hugmyndir
þeirra bera keim af hugrænni
sálfræðimeðferð. Við gátum verið á
ýmsum deildum, ég fylgdist með á
hjartagöngudeild, lungnagöngudeild,
í mæðravernd, sá keisaraskurð og var
dagpart á gjörgæslunni.
Auk þessara föstu liða fengum við
líka að fara dagparta á holdsveikra
- og húðsjúkdómagöngudeild, ríkis-
spítala, til berklalæknis á stofu og
á MSM-klínik. MSM stendur fyrir
Men having Sex with Men og er í
raun blanda af heilsugæslustöð og
stuðnings- og félagsmiðstöð fyrir
samkynhneigða af báðum kynjum.
Slíkar stöðvar eru enn viðkvæmara
mál í Indlandi en víða annars staðar
þar sem samkynhneigð er lögbrot.