Úrval - 01.11.1966, Side 7

ÖKUFERÐ UM ALASKABRAUTINA
5
að skjóta þær með skammbyssum.
Sótt var fram samtímis frá norðri
og suðri og brautina ruddust banda-
rískir hermenn og kanadískir vega-
gerðarmenn gegnum jökulöldur á
einum stað, sífreðna jörð á öðrum,
og yfir ár, sem sífellt áttu til að
breyta farvegi sínum. Sums staðar
varð að leggja veginn í ótal krókum,
meðfram fjöllum eða botnlausum
fenjum eða skriðjöklum, sem teygðu
tungur sínar fram. 23. okt. 1942
mættust vegagerðarflokkarnir við
mílumarkið 588, og var staðurinn
nefndur Contact Creek (Samfunda-
lækur). Kostnaðurinn hafði orðið
rúmlega 60.000 dollarar á kílómetra,
en starfsmenn voru um 16.000, Kan-
adaménn og Bandaríkjamenn og
voru átta mánuði og ellefu daga að
ljúka verkinu, sem er eitt af stór-
virkjum tækninnar.
RÍKULEG FULLNÆGJA.
Tveimur árum eftir stríðslok
komu upp meðfram allri brautinni
með nokkurra tuga kílómetra milli-
bili gistihús og greiðasölustaðir, þar
sem allt það var á boðstólum, sem
ferðamenn þörfnuðust. I staðinn
fyrir bráðabirgðabrýr komu varan-
leg mannvirki, kröppustu beygjur
og krókar voru réttir, og fjöldi
ævintýragjarnra ferðamanna óx
stöðugt. Dag eftir dag, sumar og
vetur, lá leið þessa mannfjölda um
þennan óslétta malarveg, þar sem
vagnar hristust og skókust til þar
sem verst var. Og reyndar hefur
margur verið minntur á það á
óþægilegan hátt, að þessi vegur er
engin hraðbraut, og sums staðar
verður að aka mjög gætilega.
Við hjónin fórum Alaskabraut-
ina í fyrsta sinn árið 1961. Við vor-
um orðin úrvinda og hver flík ut-
an á okkur mettuð ryki, þegar við
komum á leiðarenda. Aldrei framar
skulum við fara þessa leið, sögðum
við hvort við annað. En tveimur
árum síðar fórum við leiðina í ann-
að sinn og í fyrrasumar í hið þriðja
sinn, og höfðum reyndar börnin
með okkur. Það er jafn víst og að
ég er að skrifa þessar línur, að við
eigum eftir að fara hana enn einu
sinni, ef til vill að ári, ef til vill eft-
ir tvö ár, eða einhverntíma síðar.
Leiðin er tilvalin fyrir menn, sem
hafa meðfædda hneigð til ævin-
týralegra ferðalaga, um ókunn höf,
eða um óbyggðir, en hafa fæðzt of
seint til að geta orðið hluttakendur
í slíku. Leiðin býður hinum ævin-
týragjörnu ríkulega fullnægju.
Eftir að þeim kafla vegarins lýk-
ur, sem hefur fast slitlag, bugðast
hann eins og hvítur lopi um grænt
skógarþykknið. Aftur af bílnum
leggur dökkan rykmökkinn, og þeg-
ar bílar mætast, sér varla út úr
augunum. Þeir, sem eru þessu kunn-
ugir, hafa oft ljósin um hábjartan
dag eða setja litsterkan klút á loft-
netsstöngina.
Mörgum þykir betra að fara um
Alaskabrautina á vetrum en á sumr-
um, vegna ryksins. Þá getur snjór-
inn þarna orðið allt að því þrír
metrar á þykkt, en þá er hvorki ryk
né mýflugur. En alveg hættulaust
er það ekki að fara leiðina á þeim
árstíma. Það er betra að vera við
öllu búinn. Vegaverkfræðingur
nokkur fór eitt sinn út af á beygju