Úrval - 01.11.1966, Síða 90

88
ÚRVAL
vegna Vernon hafði ekki getað kom-
ið á stöðina, en ég sat þarna bara
í myrkrinu í aftursætinu án þess að
segja nokkuð, starði beint á birt-
una frá framljósunum og varð dap-
ur og niðurdreginn.
Ernest sagði skyndilega mjög lágri
röddu, þegar Duke beygði inn í göt-
una, sem lá að Christina bílahótel-
inu: „Duke, stanzaðu hérna við
gangstéttina. Slökktu ljósin.“
Ernest skrúfaði niður rúðuna og
rýndi þvert yfir strætið. Hann
starði á bankabygginguna hinum
megin. Þar inni var ljós, og þar
mátti greinilega sjá tvo menn, sem
sátu þar við vinnu sína bak við af-
greiðsluborð. Ernest var nú búinn
að stinga höfðinu út um gluggann
og hafði ekki af þeim augun. Síðan
skimaði hann vandlega. upp eftir
götunni og síðan niður eftir henni og
virti vandlega fyrir sér anddyri
verzlana nálægt bankanum. Hann
skrúfaði upp aftur, og Duke kveikti
á ljósunum og ók áfram.
„Hvað er að?“ spurði ég.
„Endurskoðendur. Þeir eru að
láta þá vinna við bankareikning-
inn minn, að endurskoða hann
vandlega. Þegar þeir vilja ná í
mann, þá ná þeir líka í mann svo
að um munar.“
„En hvernig veiztu, hvað þessir
menn eru að gera? Hvernig veiztu,
að þeir séu einmitt að athuga
reikninginn þinn?“
„Hvers vegna skyldu tveir end-
urskoðendur vera að vinna hér um
miðja nótt? Auðvitað er það reikn-
ingurinn minn.“
„En hvað hefurðu gert af þér?
Hvað ættu þeir að geta fundið á
bankareikningnum þínum?“
„Hotch, þegar þeir vilja ná í
mann, þá ná þeir í mann.“
Við höfðum nú stanzað fyrir fram-
an gistihúsið, sem er við hliðina á
kjörverzluninni hans Chucks Atkin-
sons, enda líka hans eign. Duke
hjálpaði mér að bera töskurnar mín-
ar upp í herbergið mitt, en Ernest
beið í bílnum á meðan.
„Hotch, þú verður að gera eitt-
hvað í þessu,“ sagði Duke með ör-
væntingarhreimi í röddinni. „Eng-
inn gerir neitt, en ég segi þér það
satt, að það verður einhver að gera
eitthvað."
„En hvað get ég gert, Duke?“
„Þú sérð, hvernig hann er. Allir
hvíslast á um þetta, en Jesús
minn!“
Þegar við komum út að bílnum
aftur, bað Ernest mig um að koma
heim til sín næsta morgun og borða
þar með sér morgunverð eins
snemma og unnt væri.
„Ég hef auga með þér, þegar þú
kemur,“ sagði hann.
„Ég skal koma snemma," sagði
ég-
Þessa fyrstu daga mína í Ketchum
komu nánir vinir Ernests á minn
fund hver af öðrum og skýrðu mér
frá áhyggjum þeim og ótta, sem
þeir bæru í brjósti vagna Ernests.
Hann hafði breytzt mjög mikið.
Hann virtist orðinn niðurdreginn
og þunglyndur. Hann neitaði að
fara á veiðar framar. Hann var
sífellt með aðfinnslur í garð gam-
alla vina. Hann bauð ekki lengur
heim hópi manna á föstudagskvöld-
um til þess að horfa á hnefaleika-