Úrval - 01.11.1966, Qupperneq 92

90
ÚRVAL
keppnirnar í sjónvarpinu. Hann leit
illa út.
I barnaskap mínum reyndi ég
í fyrstu að sýna einlægni og beita
rökvísi í skiptum mínum við Ern-
est. En hann neitaði að ræða við
mig heima hjá sér eða í herbergi
mínu í gistihúsinu, vegna þess að
hlustunartækjum hefði verið kom-
ið fyrir á báðum stöðum. Því fórum
við í jakka og gengum svolítið upp
eftir hlíðinni rétt hjá húsinu hans,
eftir bökkum Woodárinnar, þang-
að til við fundum trjádrumb til þess
að setjast á. Þá byrjaði Ernest að
endurtaka sumt af því, sem hann
hafði sagt kvöldið áður. Ríkislög-
reglan var að reyna að ná honum
vegna Honor. Ríkislögreglan sá um
útlendingaeftirlitið, og hún ætlaði
sér að afla gagna gegn honum, svo
að hún gæti náð til hans. Fyrir
hvað? Fyrir að grafa undan siðferði
unglings undir lögaldri. Ég benti
honum á þá staðreynd, að þau Hon-
or hefðu aldrei verið neitt sam-
vistum í Bandaríkjunum, heldur
aðeins á Spáni og Kúbu, svo að
Útlendingaeftirlit Bandaríkjanna
gæti alls ekki borið fram ákæru á
hendur honum, er fengi staðizt,
jafnvel þótt þetta kynni að vera
satt. En hann spratt þá á fætur og
tók að þramma í kringum drumb-
inn, æstur í bragði. Hann sagði,
að hún hefði bara verið ritari hans
og það væri ekkert satt í þessari
ákæru, en þeir ætluðu sér að ná í
hann og hann vildi fremur gefa
sig fram og fá þessu aflokið en að
þurfa að afbera þetta lengur.
Hann vildi fá að vita, hvort
starfsmenn Útlendingaeftirlitsins
hefðu spurt mig spurninga um þau
Honor, og þegar ég sagði, að svo
væri ekki, leit hann einkennilega á
mig. Það var mjög ákveðinn van-
trúarsvipur á andliti hans, og það
var sem ég hefði fengið högg í mag-
ann, þegar ég gerði mér grein fyrir
þeirri hræðilegu staðreynd, að í
hans augum var ég nú orðinn þátt-
takandi í samsæri gegn honum.
Ernest settist aftur á trjádrumb-
inn. Hann vildi fá að vita, hvort ég
hefði farið eftir fyrirmælum hans
og sagt lögfræðingi hans að telja
fram til skatts 4000 dollara veð-
málavininga hans vegna hnefaleika-
keppni Ingimars Johansson. Ég
sagðist hafa gert það og að það
yrði sett á skattskýrsluna hans.
„Jæja, það er hvort sem er um
seinan," sagði hann þungbúinn á
svip. „Þú sást þessa endurskoðend-
ur þarna í bankanum. Þeir eru bún-
ir að sjá það.“ Ég sagði að það
gæti alls ekki verið um brot gegn
skattalögunum að ræða, þar eð
þetta væri hið rétta ár til þess
að telja vinningana fram og
það væri meira en nóg á banka-
reikningi hans til þess að sjá
um þetta, þá gætu mennirnir í
bankanum alls ekki haft nein áhuga
á þessu máli. Ernest sagði að síð-
ustu, að ég hefði rangt fyrir mér
og að hann væri örugglega orðinn
á eftir með skattgreiðslur og að
Ríkislögreglunni hefðu verið afhent
sönnunargögnin. Síðan varaði hann
mig við því að skýra Vernon Lord
frá þessu, vegna þess að Vernon
væri prýðisnáungi og hefði ætíð
sýnt honum hina beztu umönnun og