Úrval - 01.11.1966, Qupperneq 127

FRÉDÉRIC CHOPIN
125
Það var erfitt að fá tækifæri til
þess að halda hljómleika og ómögu-
legt að selja tónverkin. Það voru
þegar margir góðir píanóleikarar
fyrir í París. Frédéic gerðist svo
vonlítill, að hann velti því fyrir
sér í alvöru, hvort hann ætti ekki
að halda til Lúndúna eða jafnvel
Bandaríkj anna.
Um þessar mundir skrifaði tón-
skáldið og gagnrýnandinn Robert
Schumann gagnrýni um eitt af fyrri
verkum Chopins, tilbrigði við stef
þessum orðum: „Takið ofan herrar
mínir, snillingur.“ Og brátt var svo
komið, að útgefendur í París fóru
bónarveg að honum til þess að öðl-
ast rétt til að gefa út síðustu tón-
smíðar hans.
Peningarnir streymdu að, Fréd-
éric keypti sér hestvagn og réð
sér þjóna. Hann pantaði vesti í
fölgráum, fjólubláum og skærbláum
litum. Slagkápurnar hans voru
fóðraðar með brókaði. Hann þekkti
alla, fjármálamenn, listamenn, hið
tignasta aðalfólk, sem leit stórt
á sig, og jafnvel meðlimi konungs-
fjölskyldunnar. Hann var eftirsótt-
astur allra ungra manna í París.
Það hefði kannski ekki verið neitt
skrýtið, þótt þessi velgegni hans
á öllum sviðum hefði getað freistað
hans til þess að leggja allt starf
á hilluna næsta áratuginn og snúa
sér einungis að því að njóta lífsins.
En sú varð ekki reyndin, því að
Chopin hélt áfram að semja tón-
list, og það var tónlist sjálfra guð-
anna. Öll verk hans einkenndust
af fágun, sérhver tónn var sem
hamrað gull.
Chopin var 26 ára að aldri, þegar
fundum þeirra George Sands bar
saman. George Sand var dulnefm
frú Aurore Dudevants, sem gekk í
síðbuxum, reykti vindla og skrifaði
skáldsögur. Chopin skrifaði eftir-
farandi orð um fyrstu fundi þeirra:
„En hve hún er óaðlaðandi, þessi
frú Sand.“ En hún varð sem berg-
numinn af þessum veiklulega, unga
tónlistarmanni. Nú voru tekin að
birtast ýmis merki þess, að Chopin
þjáðist af berklum. Og George
Sand gerði eftirfarandi játningu:
„Ég þarfnast þess að fá tækifæji
til þess að þjást vegna einhverrar
persónu."
Aðdáun Chopins á þessari kröft-
ugu og ákveðnu konu óx nú hröðum
skrefum. Sand var ákveðin í að
hjúkra „sjúklingnum sínum“ svo
vel, að hann fengi heilsuna aftur.
Og þessi ákvörðun fékk nú meiri
þýðingu fyrir hana en allt annað.
Að lokum var hún altekin þeirri
hugmynd, að þau skyldu halda til
Majorca eyjunnar úti fyrir Spánar-
ströndum og dvelja þar í langan
tíma. Hún var viss um, að Miðjarð-
arhafssólin mundi reynast hin
bezta lækning.
En þess í stað gerði dvölin á
Majorca næstum út af við hann.
Þarna var ekkert gistihús, sem þau
gætu dvalizt á, svo að þau tóku ein-
býlishús á leigu. Og þau höfðu
ekki fyrr flutt inn í þetta kuldalega,
reykháfsiausa hús en það hófust
ofsalegar rigningar, sem voru mjög
sjaldgæfar á þessum tíma árs. Og
nú fór hósti Chopin að aukast hröð-
um skrefum. Það var því ekki um
annað fyrir þau að ræða en að