Úrval - 01.08.1968, Page 68

66
ÚRVAL
sem geti ef til vill leiðbeint okkur
um framtíðarhorfur, þá getur þar
að líta furðulega kalt tímabil, hin-
ar miklu ísaldir, sem voru allar á
síðastliðnum 2 milljón árum. Fjór-
um sinnum sýndi veðrið meiri hátt-
ar hlýindamerki, og íshettan drðst
saman og ísröndin færðist sífellt
norður á bóginn. Það hlýnaði þrisv-
ar aftur. Og svo kom tímabil síð-
ustu 50.000 ára, þegar veðráttan
hefur farið hægt hlýnandi.
Þótt ýmsar jurtir og dýr færðust
norður á bóginn og upp fjallahlíð-
ar að nýju, þá dóu aðrar tegundir
samt út. Loðni nashyrningurinn og
loðni fíllinn dóu báðir út rétt við
ísröndina. Á norður-ameríska meg-
inlandinu lengra í suðri hvarf hinn
risavaxni mastodon og öll innlendu
hestakynin og innlendu úlfaldarn-
ir. Sama var að segja um hin stóru
dýr af kattarættinni með sínar
stóru skögultennur og hin stærstu
af beltisdýrunum. írska elgsdýrið
dó út í Eurasíu, en það hafði hin
stórkostlegustu horn, sem nokkur
dýrategund hefur haft hér á jarð-
ríki. Og nú kom tvífættur íbúi
Afríku þrammandi til allra megin-
landanna nema Suðurheimskauts-
landsins. Hann kom þrammandi með
vopn í hendi, klæddur dýrahúðum,
eða róandi í húðkeip sínum með
fjölskylduna sér við hlið.
Fyrir um 250 kynslóðum lærðist
forfeðrum okkar að notfæra sér
arfleifð sína í nægilega ríkum mæli
til þess að byrja að reisa þorp. Það
var um 5500 árum fyrir Krists burð,
meðan bráðið vatn ísaldarinnar
flæddi enn um gegnsósa jarðveg-
inn svo nálægt yfirborði jarðar, að
það voru geysileg flæmi graslendis
þar sem Saharaeyðimörkin er nú.
í stað þorpa þessa tíma hafa nú
sprottið upp borgir, loftkældar af
vélum mannanna. í stað fata úr
dýraskinnum eru nú komin jakka-
föt og geimferðabúningar. f stað
húðkeipanna eru komin hafskip,
þotur og tungleldflaugar.
Enn er ekki hægt að gera nein-
ar öruggar veðurspár þúsund ár
fram í tímann. En svo kann að fara,
að mannkynið neyðist til þess að
læra, hvernig því ber að bregðast
við nýrri ísöld eða miklu heims-
flóði.
Sveitaprestur einn, sem vildi gjarnan gera hertoganum af Wellington
til geðs, er hann gisti þorp hans, spurði hertogann, hvort hann óskaði
nokkurs sérstaks, hvað snerti sunnudagsprédikunina. „Jú,“ svaraði her-
toginn, „um tíu minútna ræðutíma."
Robert Oibbings.
Sjúklingurinn lítur í kringum sig á lækningastofu læknisins, sem er
full af alls konar íurðulegum rafeindatækjum: „Ég held, að ég vilji
einnig leita álits annarrar tölvu til staðfestingar."
S. H.