Úrval - 01.08.1968, Síða 70

68
innri rödd, er hughreysti mig og
sagði: „Berstu fyrir réttlætinu og
sannleikanum. Guð mun ávallt
fylgja þér.“ Allur kvíði og ótti hvarf
nú sem dögg fyrir sólu og öryggis-
leysið var horfið. Ég var reiðubú-
inn að mæta hverju sem var. Ytri
kringumstæður voru þær sömu, en
hið innra með mér ríkti friður, er
guð hafði veitt mér.
Þremur sólarhringum síðar var
sprengju varpað að heimili okkar.
Þótt furðulegt megi virðast, tók ég
fregninni um sprenginguna með
hinu mesta jafnaðargeði, því að nú
vissi ég, að guð getur gefið okkur
styrk til að mæta raunum lífsins.
Gerum þessa sannfæringu að boð-
skap okkar. Þegar okkur finnst dag-
arnir dimmir og vandamálin óleys-
anleg, þá skulum við minnast þess,
að til er blessandi máttur, sem leyst
getur úr öllum vanda og breytt hin-
um dökku gærdögum í bjarta morg-
undaga.
Emerson vissi, að óttinn eyðir
kröftum mannsins, þess vegna skrif-
aði hann: „Sá sem sigrast ekki dag
hvern á óttanum hefur ekki lært
listina að lifa.“
Ég á ekki við, að við ættum að
reyna að útrýma óttanum algjör-
lega úr mannlegu lífi. Þó að það
væri hægt, held ég, að það sé samt
ekki hygilegt. Eðlilegur ótti vernd-
ar og bætir, en óeðlilegur lamar.
Eðlilegur ótti hvetur okkur til að
auka velferð einstaklingsins og
heildarinnar, en hinn óeðlilegi eitr-
ar stöðugt og sundrar innra lífi
okkar. Vandamálið er ekki fólgið í
því að reyna að losna við hann,
heldur að ná valdi á honum og
ÚRVAL
stjórna. En hvernig náum við valdi
á óttanum?
í fyrsta lagi verðum við að hafa
þor til að horfa af hreinskilni á ótt-
ann. Ef við gerum það, komumst
við að raun um, að hann á oft ræt-
ur að rekja til bernsku okkar. Mað-
ur sem sí og æ óttast dauðann eða
refsingar og kvalir í öðru lífi, get-
ur komizt að raun um, að hræðslan
stafar af reynslu, sem hann varð
fyrir þegar hann var barn. í huga
hans býr minningin um refsingu
foreldranna, þegar hann var lokað-
ur einn og yfirgefinn inni í auðu
herbergi. Og maður sá, sem þjáist
af minnimáttarkennd og finnst hann
vera út undan í þjóðfélaginu, getur
komizt að raun um að hún á rætur
að rekja til þess, hve afskiptalaus
hann var í bernsku. Móðir hans hef-
ur ef til vill verið mjög eigingjörn
og ekki haft tíma til að sinna hon-
um, og sama máli hefur gegnt um
föður hans.
Með því að grafast fyrir um or-
sakir óttans og draga hann fram í
dagsljósið, getur farið svo, að við
komumst að raun um, að hann er
oftar byggður á ímyndun en raun-
veruleika.
f öðru lagi getum við yfirrunnið
óttann með því að efla með okkur
hugrekki. Við getum ákveðið að
láta ekkert skjóta okkur skelk í
bringu, hversu óttalegt sem það er.
Hugrekkið horfist í augu við ótt-
ann og sigrast á honum, bleyðu-
skapurinn birgir hann inni og lýtur
því í lægra haldi fyrir honum. Hug-
rakkir menn glata aldrei gleðinni
yfir því að vera til, bleyður eru