Úrval - 01.08.1968, Síða 76

74
ÚRVAL
sjálfum fyrir fæði og svaf hvar sem
nokkurt afdrep var að finna um
borð.
Eftir að Páll og félagar hans
höfðu staldrað við í Myru, sigldu
þeir um 100 mílna leið og fóru fyr-
ir norðan eyjuna Rhodes til Cni-
dus. En oft var mótvindur, og því
tók það marga daga að komast
þangað. Þeir gátu ekki haldið
áfram lengra í vestur í áttina til
Sikileyjar, og því héldu þeir í suð-
urátt í áttina til Krítar. Þeir sigldu
fyrir sunnan Krít og stundum svo
nærri landi, að þeir voru í skugg-
anum af hinum háu fjöllum eyjar-
innar. Þeir ákváðu svo að halda til
hafnar í Fögruhöfn (Kali Limni-
ones) á suðurströndinni.
Fagrahöfn er við opinn flóa. Samt
hvatti Páll menn til þess að hafa
þar vetursetu. Hann var ekki
reynslulaus, hvað sjóferðir snerti.
Hann hafði þegar lent í sjávarháska
og skipsströndum nokkrum sinn-
um. Eitt sinn hafði hann verið á
reki á fleka heilan sólarhring. Af
sínum mörgu trúboðsferðum vissi
han það ofurvel, að það varð hættu-
legt að sigla, eftir að kom fram í
miðjan september. Og þar sem
Friðþægingardagurinn var þegar
liðinn, þá var augsýnilega komið
framundir lok septembermánaðar
eða jafnvel fram í byrjun október.
Því var haldinn fundur til þess
að ræða málið og taka ákvörðun.
Páll tók til máls: „Menn, ég sé
það skýrt, að verði siglt núna,“ sagði
hann, „þá mun slíkt hafa í för með
sér yfirvofandi slys og mikið tjón,
ekki aðeins á farmi og skipi, heldur
einnig á lífum okkar.“
En Júlíus lét ráðleggingar Páls
eins og vind um eyrun þjóta. Hann
snerist á sveif með meirihlutanum,
en meðal hans voru bæði skip-
stjórinn og stýrimaðurinn. Þeir
vildu sigla til Phoenice, hafnar-
bæjar, sem var um 30 mílur frá
vesturenda Krítar, og hafa þar
vetursetu. Þar var gott skjól fyrir
öllum vindum nema frá norðvestri
og suðvestri.
Þegar létt sunnangola barst til
þeirra, lyftu þeir því akkerum og
sigldu af stað. En þeir höfðu ekki
siglt lengi, er það skall óvænt á
norðaustanvindur, sem kom æð-
andi neðan frá hinum 7000 feta háu
fjöllum eyjarinnar. Þeir voru með
öll segl uppi og gátu ekki siglt gegn
vindi né haldið stefnu sinni. „Við
gáfumst því upp og létum skipið
reka undan vindi“, segir Lúkas.
Þeim tókst samt að komast í skjól
undan lítilli eyju, og með miklum
erfiðfsmunum tókst þeim að inn-
byrða litla bátinn, sem þeir höfðu
haft í eftirdragi, og reyra hann
niður. Síðan „gyrtu þeir undir“
skipið. Það eru mjög skiptar skoð-
anir manna á meðal um borð, hvers
kyns aðferðir hafi verið notaðar
við framkvæmd slíkrar öryggisráð-
stöfunar. í Knoxþýðingunni er sagt,
að „þeir hafi styrkt skipið með því
að bregða köðlum utan um það“.
Svipuð aðferð var notuð á mörg-
um gömlum gufuskipum á fljótum
Bandaríkjanna, þótt þar væri
reyndar um endurbætur hennar að
ræða, því að þar voru notaðir
stálstengur. Þetta hefur stuðlað að
því á rómversku skipunum, að