Úrval - 01.09.1971, Síða 21

HVER SYRGIR HERBIE WlRTH?
19
þess að kaupa af honum. „Og ég vil,
að þið þekkið mig sem nágranna, en
ekki sem sölumann við dyrnar hjá
ykkur.“
Hann rakaði saman laufblöðum í
görðum sumra viðskiptavina sinna
og mokaði fyrir þá snjó af gang-
og akstígunum. Og hann dró þá
ekki af sér, þótt vinnan væri erfið.
„Ég er kannske svolítið seinn, en
ég vanda mig,“ sagði hann stoltur.
„ER ÞAÐ HANN HERBIE
OKKAR?"
Þegar Herbie hafði lokið söluferð
sinni síðla síðdegis, kom hann jafn-
an við á bensínstöð einni tæpum
tveim götulengdum frá húsinu sínu.
Þar skipti hann á smápeningum sín-
um og seðlum og sat svolitla stund
á stöðinni og rabbaði við afgreiðslu-
mennina. Oft gæddi hann sér þá á
vanilluís. „Ég reyki hvorki né
drekk,“ sagði hann oft, „en ég hef
samt einn löst, og það er vanilluís-
inn.“
Þegar hann kom heim, bjó hann
til kvöldmat handa sér. Venjulega
var þar um að ræða niðursoðinn
lax, niðursoðið grænmeti og brauð-
sneiðar með þykku lagi af hnetu-
smjöri. Svo hreinsaði hann vel og
vandlega til í húsinu, þvoði af sér
föt og burstaði skóna sína. En á
meðan hlustaði hann á sígilda tón-
list í útvarpinu.
Á hverjum laugardagsmorgni
gekk hann 18 götulengdir til risa-
kjörbúðarinnar, sem hafði uppá-
haldsbrauðið hans á boðstólum.
Hann kom þangað alltaf, nokkrum
mínútum áður en nýju brauðin voru
sett í hillurnar. Hann keypti sér
vikubirgðir af því, hélt svo heim
með brauðin og lagði svo af stað í
söluferð.
30. janúar síðastliðinn mokaði
Herbie snjó af gangstígum og öku-
stígum við nokkur hús og hélt svo
til risakjörbúðarinnar og var kom-
inn þangað á venjulegum tíma.
Þetta var á laugardegi. Hann var að
bíða eftir því, að brauðin kæmu,
þegar hann hneig niður án þess að
segja orð og dó samstundis.
Nokkrir af nágrönnum Herbie
fréttu um andlát hans sama dag.
Flestir þeirra hættu um stund við
störf sín, þegar þeir heyrðu þessar
fréttir. Helzti kvilli Herbie hafði
verið höfuðverkur, sem hann fékk
öðru hverju. Og enginn hafði vitað
til þess, að hann væri nokkurn tíma
veikur. Það var erfitt að trúa því,
að þessi skorpni og hraðstígi, litli
maður, sem varð sífellt lotnari með
árunum, sæist ekki framar á göt-
unum.
Tveim dögum síðar birtist nafn
Herbie í jarðarfararauglýsingum í
dagblöðunum. Nokkrir viðskipta-
menn hans hringdu hver í annan og
spurðu: „Er það hann Herbie okk-
ar?“
„ÉG ÆTLA AÐ FARA“
Eiginkona lögfræðings eins
hringdi í útfararstjóra og spurði:
„Hvernig fer greftrunin fram, þeg-
ar um er að ræða persónu, sem á
hvorki ættingja eða vini?“
„Við fáum prest til þess að fara
með bæn,“ svaraði hann. „Svo fara
tveir eða þrír starfsmenn okkar
með kistunni í kirkjugarðinn og eru
viðstaddir greftrunina. Við gerum