Úrval - 01.09.1971, Qupperneq 40

38
ÚRVAL
tillitslausu gjörðum eða kuldalegu
viðmóti. í stuttu máli, reynið að
komast að raun km, hvað það er,
sem þér og maki yðar leitið að hvort
hjá öðru, og gerið síðan í samein-
ingu allt, sem þér framast getið til
þess að láta óskir yðar rætast.
Nútímmn hefur lagt nýjar byrð-
ar á hjónabandið. í fyrsta lagi eru
þeir, sem við umgöngumst, orðnir
miklu fleiri, og það orðið meira af
tilviljun, hverjir það eru, heldur en
á dögum afa okkar og ömmu. Við
eigum fleiri kunningja, færri vini.
Nýtízku samgöngutæki gera okkur
hægara um vik að „líta inn“; í
gamla daga, þegar það var erfiðara
að ferðast, voru menn lengur hver
hjá öðrum og tengdust hver öðrum
tryggari böndum. Þá skrifuðu menn
löng og efnismikil bréf til vina
sinna; nú senda menn bréfspjald
eða síma. Fyrri vinátta undangeng-
inna ættliða stuðlaði að því, að veita
mönnum skerf af þeirri tryggð og
ánægju, sem við öll þörfnumst, og
við enn væntum af hjónabandinu.
Enn ein byrði hefur verið lögð á
hjónabandið þar eð nútímaaðstæð-
ur veita okkur ekki tækifæri til
þess að lifa atburðina í sameiningu
i sama mæli og fyrr. Hugsið ykkur
smábæi fyrri tíma, þar sem frænd-
inn var vanur að koma heim til
morgunverðar; stóri bróðir vann
með honum á verkstæðinu eða í
verzluninni; systirin hjálpaði
mömmu við saumaskapinn, og á
kvöldin var öll fjölskyldan saman-
komin við lampann í dagstofunni.
Nú á tímum hafa hinir ýmsu með-
limir fjölskyldunnar fá tækifæri til
þess að vinna saman, og það er enn
sjaldnar, sem þeir eru saman í frí-
stundum sínum. Vegna þessa skort-
ir mörg nútímahjónabönd þá festu
og samheldni, sem myndast við
samlíf fjölskyldunnar.
Allmikil byrði fyrir hjónabandið
er hin breytta aðstaða konunnar í
þjóðfélaginu; frá því að vera lítils-
metin vera, er hún orðin sjálfstæð-
ur einstaklingur. Þessari þróun er
ekki að fullu lokið enn, og sálfræði-
lega séð hefur konunni ekki verið
það kleift að losa sig úr hinum hefð-
bundnu viðjum. Aðeins fáar konur,
sem hafa vinnu utan heimilisins,
geta haldið hinu rétta jafnvægi á
milli skyldunnar á vinnustaðnum
og skyldu sinnar við fjölskylduna.
Þess vegna er hin gifta kona, sem
sér fyrir sér sjálf, oft klofin vegna
hinna stríðandi aðstæðna í sjálfri
sér, sem meta hana ýmist sem hús-
móður eða fullkomlega sjálfstæða
veru. Þetta vandamál verður enn
erfiðara vegna þess, að venjulega
skilur eiginmaðurinn það ekki; hið
innra með sér á hann bágt með að
viðurkenna hið breytta hlutskipti
og starf konunnar. I stað þess að
skilja konu sína og hjálpa henni,
gerir hann vandamál oft enn erfið-
ara fyrir hana með því að vera
skilningsdaufur, særður eða þá öf-
undarfullur.
Þegar maður og kona ganga í
hjónaband, flytja þau með sér tvo
ólíka persónuleika. Og jafnvel þótt
þau hafi til að bera hinar sömu sál-
rænu þarfir, er ekki víst að þær
tjái sig á sama hátt. Einn krefst
ef til vill stöðugra ástarvotta í orði
og gjörðum, sem öðrum finnst
þreytandi; einn metur mikils ró-