Úrval - 01.09.1971, Qupperneq 92

90
ÚRVAL
Vatnið fær á sig bleikleitan blæ.
Það er eins og maginn ætli að detta
úr manni. Maður finnur sárt til við
hvert sundtak. Og skyndilega heyrir
maður nístandi óp innra með sér.
Þá á maður tveggja kosta völ.
Maður getur hægt á sér eða neytt
sjálfan sig til þess að beita ýtrustu
kröftum alla leið að markinu, þótt
maður viti fyrirfram, að þjáningin
verði þá óbærileg. Það er einmitt
á þessu stigi, sem það skilur á milli
beztu og hörðustu keppendanna og
allra hinna, því að það eru þessir
síðustu metrar, sem allt veltur á.
Flestir keppendur hægja á sér. Ef
maður rýfur „þjáningarmúrinn“ og
fleygir sér út í raunverulegar vítis-
kvalir, þá er maður meistari.
í fyrstu hafði mér ekki fundizt
neitt sérstakt við sundíþróttina sem
slíka. Eg átti heima við Oswego-
vatn vestur í Oregonfylki. Og þar
syntu allir krakkarnir allt sumar-
ið. Og þegar ég fór að taka þátt í
sundkeppnum, gerði ég það ein-
göngu vegna þess, að mér fannst
gaman. lig tók þessu bara sem
hverri annarri skemmtun. Auðvit-
að langaði mig til að sigra . . . og
ég gerði það líka. Þegar ég var orð-
inn 10 ára, hafði ég sett bandarískt
met fyrir 20 yarda baksund drengja
undir 10 ára aldri og einnig fylkis-
met fyrir baksund, flugsund og
frjálsa aðferð.
Fyrsta ár mitt í gagnfræðaskóla
var ég tekinn í sundlið skólans. Og
næsta ár var ég farinn að sigra
ýmsa sundmenn víðs vegar að úr
fylkinu. Sumir þeirra voru jafnvel
úr háskólum. Mér gekk námið vel.
’Úg fékk góðar einkunnir. ®g var
vinsæll og óskaplega sæll.
En þegar ég var orðinn 15 ára,
spurðu foreldrar mínir mig, hvort
mig langaði til þess að fara að heim-
an til þess að fá þannig tækifæri
til að afreka eitthvað þýðingarmik-
ið á sviði sundíþróttarinnar.
„Þú getur verið kyrr hér heima
í Oregonfylki," sagði faðir minn,
,,og verið bezti sundmaðurinn í fylk-
inu, en þú getur líka farið eitthvað
annað, þar sem er um harða sam-
keppni að ræða, og kannað, hvers
þú ert megnugur."
I fyrstu geðjaðist mér ekki að
þeirri hugmynd að fara að heiman.
„Mig langar ekki til þess að fara
neitt burt,“ sagði ég. ,,Ég vil vera
hérna hjá vinum mínum. Sundið er
ekki svo óskaplega þýðingarmikið.“
Við ræddum þetta fram og aftur í
heilan mánuð. Og smám saman gerði
ég mér grein fyrir því, að faðir
minn var að bjóða mér gullið tæki-
færi. Loks sagði ég því: „Allt í lagi,
ég ætla að sjá til, hvernig þetta er,
allt saman.“
Þ. 21. janúar árið 1962 fluttist ég
einn til bæjarins Santa Clara suður
í Kaliforníufylki og hóf þjálfun
mína undir leiðsög'n George Haines,
sem var þjálfari við Sundfélag
Santa Clara. George var þá 38 ára
að aldri, en leit út fyrir að vera
miklu yngri. Hann var hávaxinn og
útitekinn, myndarlegur maður.
Hann var eins og sundkappi í vexti
og með kipringshrukkur í utanverð-
um augnakrókunum af sífelldu rýni
sínu á sólgylltan vatnsflötinn. Hann
varð mér meira en færasti sund-
þjálfarinn, sem hugsazt gat, er ég
kom þangað. Hann gekk mér eigin-