Úrval - 01.09.1971, Síða 96

94
ÚRVAL
gerði slíkt aftur á móti ekki fyrir
bandaríská Olympíumótið? Þessu
fylgdi raunveruleg áhætta. Ég þurfti
aðeins að verða þriðji í mínum
keppnisgreinum í bandarísku Olym-
píukeppninni til þess að komast í
Olympíuliðið, en samt er það nú
svo, að í bandarísku Olympíukeppn-
inni er sáralítill munur á 4—5 hröð-
ustu keppendunum í hverri keppn-
isgrein. Fimmti maðurinn er stund-
um aðeins tæpri sekúndu á eftir
þeim fyrsta. Og því gat það riðið
baggamuninn að leggja sig allan
fram og mynda hámarkskeppnis-
spennu. Annars gæti hæglega farið
svo, að maður kæmist ekki í Ol-
ympíuliðið. En tækist mér þetta, þ.
e. að komast í liðið án þess að þurfa
að leggja svona hart að mér í banda-
rísku Olympíukeppninni, þá yrði ég
miklu betur undir það búinn að
þrautþjálfa mig undir sjálfa Olym-
píuleikana og komast þá í ofsalegt
keppnisskap, en þar voru gullmerki
í veði. Þetta var áhætta, en ég hélt,
að mér tækist þetta. Og George hélt
það líka.
En það er auðveldara að ákveða
að taka á sig vissa áhættu en að
þurfa stöðugt að bera þá byrði, sem
áhættan leggur manni á herðar.
Fyrsti hluti áætlunar okkar George
heppnaðist vel. Ég vann í þrem
keppnisgreinum á Utanhúslands-
mótinu og hlaut flest stig allra karl-
þátttakenda í mótinu. En auðvitað
hafði ég þrautþjálfað mig undir
mótið og byggt upp geysilega há-
markskeppnisspennu innra með
mér. Það höfðu aftur á móti margir
aðrir þátttakendur, alls ekki gert.
Og þegar ég tók eftir því viku fyrir
bandarísku Olympíukeppnina, að
hinir keppendurnir í Santa Clara
voru nú sem óðast að mynda há-
markskeppnisspennu innra með sér,
bá fór ég að gerast órólegur. Ég
virti þá fyrir mér, er þeir byrjuðu
að slaka á, taka lífinu rólegar en
áður og draga úr æfingunum og
loks að raka af sér líkamshárin, áð-
ur en við lögðum af stað til New
York. Og ég var orðinn raunveru-
lega taugaóstyrkur, þegar að sjálfri
keppninni kom. Það var hugsanlegt,
að ég væri búinn að glata tækifær-
inu til þess að komast í sjálft Olym-
píuliðið, þar eð ég hafði ekki lagt
mig allan fram um að komast í
hörkukeppnisskap fyrir keppni
þessa. É'g gat ekki sofið í 4—5 sólar-
hringa.
Ég varð ekki fyrstur í neinni
grein í kepninni, enda hafði ég ekki
búizt við því. En mér tókst að verða
anriar í báðum keppnisgreinum mín-
um, 100 metrunum og 400 metrun-
um. Þannig komst ég sjálfkrafa í
4x200 metra boðsundsliðið. Ég var
ánægður. Ég var kominn í Olym-
píuliðið, og eftir fjögurra vikna dvöl
í þjálfunarbúðum múndi ég leggja
af stað til Tokíó.
Auðvitað spurðu allir: „Hvað hef-
ur komið fyrir Schollander? Er
hann á niðurleið? Þolir hann ekki
spennuna og álagið?" Það var ekki
fyrr en miklu síðar, að þeir hinir
sömu, sem spurt höfðú á þessa leið,
komust að baráttuaðferð minni, sem
gefið var nafnið „Baráttuaðferð til
þess að hreppa gullið“.