Úrval - 01.09.1971, Qupperneq 99

EKKI SIGURINN HELDUR BARÁTTAN
97
um þessar öldur. áður en þær fá
tóm til að eyðast. Maður verður
því að halda algerlega niðri í sér
andanum fjögur sundtök í röð,
reyna að halda „straumlínustöðu“
sinni í vatninu, halda höfðinu niðri
og reyna að smjúga sem áll í gegn-
um ókyrrt vatnið Illman vissi þetta
eins vel og hinir, en af einhverri
ástæðu sneri hann höfðinu til eftir
tvö sundtök og andaði. Ég sá þetta
síðar í kvkmynd af sundinu. Hann
var svolítið á undan mér, þegar
hann sneri höfðinu til. Hann rakst
á öldu og hoppaði um leið upp og
dróst næstum heilt fet aftur úr mér.
Þetta gerðist allt í einni svipan. Og
ég var kominn fram úr honum, þeg-
ar hann hafði jafnað sig.
’Ég anda alltaf til hægri, og því
gat ég séð sundmennina hægra meg-
in við mig í bakaleiðinni. Og ég
sá, að ég var á undan þeim öllum.
En ég gat ekki séð McGregor, sem
var mér á vinstri hönd í rennu
númer 2. Þegar ég átti aðeins eftir
10 metra í mark, laust þessari hugs-
un niður í huga mér (og henni
gleymi ég aldrei): „Ég mun vinna!
Ég mun vinna!“ í rauninni var Mc-
Gregor þá á undan mér. Og hann
var enn á undan mér, þegar einir
5 metrar voru eftir að markinu,
enda þótt ég vissi það ekki. Hann
hafði farið svo snöggt og hratt af
stað og synti fyrri 50 metrana svo
hratt, að ég hefði ekki haft neina
möguleika á að ná hinum í baka-
leiðinni, hefði ég ekki gert slíkt hið
sama. En McGregor hafði lagt sig
svo óskaplega fram í byrjun, að nú
var farið að draga af honum, en ég
var aftur á móti að auka hraðann.
Og ég varð aðeins á undan honum
. . . Það munaði tíunda hluta úr
sekúndu.
GULLMERKI OG FÁNI
Daginn eftir keppnina í 100 metra
sundi með frjálsri aðferð var ég
óskaplega sæll. Erfiðasta keppnin
mín var nú afstaðin. Ég var óskap-
lega ánægður yfir að hafa unnið.
Og fagnarlæti japönsku áhorfend-
anna kvöldið áður höfðu líka glatt
mig geysilega.
Næsta keppni mín var 4x100
metra boðsundið. Ég synti síðasta
sprettinn, og bandaríska sveitin
vann. Og þannig hafði ég unnið
annað gullmerkið mitt.
Síðan kom 400 metra sund með
frjálsri aðferð. Ég var á vissan hátt
taugaóstyrkari fyrir þessa keppni
en fyrir 100 metrana. í 100 metra
keppninni hafði enginn álitið, að
ég mundi vinna. Og því hefði það
ekki valdið svo miklum vonbrigð-
um, þótt ég hefði ekki unnið. En
hvað 400 metra keppnina snerti, var
ég álitinn sigurvænlegastur kepp-
endanna.
Það er aldrei auðvelt að neyða
reyndan keppinaut til þess að synda
á þann hátt sem maður vill, að hann
syndi, þ. e. að hafa áhrif á það,
hvort hann eykur hraðann eða dreg-
ur úr honum á hinum ýmsu hlut-
um vegalengdarinnar. Og því lengra
sem sundið er, þeim mun erfiðara
er að hafa nokkra slíka „stjórn“ á
honum. Jafnvel þótt manni takist
sem snöggvast að fara fram úr hon-
um, gefst honum samt tími til þess
að jafna sig og draga á hann aftur.
Enginn gerði sér betri grein fyrir