Úrval - 01.09.1971, Síða 105

EKKI SIGURINN HELDUR BARÁTTAN
103
lítið afsíðis frammi í stefni skipsins.
Hann hafði nóg rúm. Úr þessari
byrjunarstöðu sinni kæmist hann
strax á undan okkur og við hefðum
ekki roð við honum. Á því augna-
bliki var ég sannfærður um, að
þetta voru allt samantekin ráð
keppenda. Hér var um sviðsetningu
að ræða. Gottvailes hlaut að hafa
búið sig undir þessa keppni mánuð-
um saman, æft og þjálfað og gert
sér sérstak'íega far um að venjast
köldum sjónum. Og hvað hafði ég
aðhafzt á meðan? Eg hafði bara
setið veizlur og haldið ræður. Eg
horfði á Gary, þar sem hann stóð
umkringdur frönsku sundmönnun-
um í hinum enda skipsins, og á
keppendurna, sem höfðu safnazt
saman í kringum mig. Og svo varð
ég alveg bálvondur.
Ræsirinn skipaði okkur að taka
okkur stöðu. Og ég klöngraðist upp
á borðstokkinn eins og allir hinir.
En skyndilega stökk ég niður af
honum aftur og hljóp í áttina til
stefnisins. Og þegar ræsirinn gaf
merki um, að við skyldum stinga
okkur, var ég enn að hlaupa eftir
þilfarinu. Eg stakk mér fyrir aftan
þá hina, en nú var aðeins einn kepp-
andi milli mín og Gottvalles.
Kuldinn heltók mig. Það var eins
og ég hefði verið stunginn með hníf.
Eg sá, að Gottvalles fór hægt af
stað. En keppandinn, sem var á
milli okkar, stefndi ekki heint til
strandar, heldur stefndi skáhallt í
áttina til mín. Það leit út fyrir, að
hlutverk hans væri að vera eins
konar fleygur á milli okkar Gott-
valles. Hann átti að synda í veg
fyrir mig.
Ég yrði því að hafa hratt af stað,
ætti mér að takast að komast fram
hjá hounm, áður en honum tækist
að synda i veg fyrir mig og tefja
mig. Og ég fengi óhjákvæmilega
sundkrampa, ef ég færi geyst af
stað. Ég spurði sjálfan mig, hverju
máli þessi keppni skipti svo sem.
Hvers vegna átti ég að berjast upp
á líf og dauða fyrst það skipti
Frakkana svona miklu máli? En
fjandinn hafi það! Keppnin skipti
mig miklu máli! Ég var nógu ung-
ur og vitlaus til þess að vilja alls
ekki tapa. Ég ætlaði ekki að láta
neinn hafa mig að fífli. Ég ætlaði
að sigra Gottvalles einmitt hérna í
höfninni!
Maður gleymir því fljótlega,
hversu sár sundkrampinn getur
verið. Ég fann hann byrja í magan-
um og breiðast út til fótleggjanna.
Og ég var hræddur um, að hann
heltæki mig, áður en ég næði til
strandar. Ég hélt. áfram að synda
eins hratt og mér var frekast unnt.
Eina hugsunin, sem komst að í huga
mér, var sú, að bví hraðar sem ég
synti því fyrr lyki sundinu. Og svo
snertu fingur mínir steinsteypta
bryggjuna, og sundinu var lokið.
Ég staulaðist strax á fætur. Það
má maður aldrei gera. Maður verð-
ur að bíða þess í vatninu, að hjart-
slátturinn verði eðlilegur. Upp-
hurðarafl vatnsins gerir manni það
auðveldara. En mér var svo kalt, og
kvölin var svo ofboðsleg, að ég
varð að komast strax upp úr sjón-
um. Nokkrum sekúndum síðar
skreið Gary einnig upp á bryggj-
una og staulaðist á fætur.
Einhver kastaði teppi yfir mig,