Úrval - 01.09.1971, Síða 110

108
ÚRVAL
haust. Nú hafði ég tíma . . . tíma til
þess að fara á knattspyrnuleiki, í
leikhús og á sérstaka fyrirlestra og
í skólaferðir til kvennaháskólanna
Smith og Vassar. Eg hafði tíma til
þess að stunda nám mitt, og ein-
kunnir mínar þutu upp á við. É'g
hafði ekki eignazt neina nána vini
í skólanum veturinn á undan, en nú
fluttumst við, ég og herbergisfélagi
minn, yfir á gang til níu annarra
stúdenta, sem voru á öðru ári eins
og við. Við fengum þar samliggj-
ardi herbergi, sem mynduðu eina
risavaxna íbúð, sem varð fræg um
allan skólann, meðan við vorum þar.
Þar var um að ræða 7 svefnherbergi,
dagstofu, leikherbergi og „skenki-
stofu“. Þetta var einmitt þess hátt-
ar háskólalíf, sem mig hafði dreymt
um. Ég gat varla trúað því, hvílíka
blessun venjuleg einkirningasótt
hafði getað fært mér.
RÚSSNESK FÍFLALÆTI
Mér leið orðið prýðilega, þegar
sundþjálfun hófst á nýjan leik í des-
ember. Ég var nú vel hvíldur og
styrkur. Og nú var ég enn á ný far-
inn að hlakka til þrautþjálfunarinn-
ar, sem beið mín. Áhugi minn á þátt-
töku í sundkeppnum hafði eflzt, um
leið og heilsa mín styrktist. Ég til-
kynnti, að ég ætlaði ekki að „setj-
ast í helgan stein“, hvað sundíþrótt-
ina snerti. Ég neitaði að viðurkenna,
að ég „væri búinn að vera“ á því
sviði, aðeins 19 ára að aldri. En auð-
vitað yrði ég að byrja alveg upp á
nýjan leik, þegar þjálfunin hæfist.
Ég yrði að byrja á undirstöðuatrið-
unum að nýju.
Þjálfunin í New Haven var ekki í
raun og veru þess háttar þjálfun,
sem ég hafði nú mesta þörf fyrir.
Mér tókst að vinna sundkeppnir
þær, sem ég tók þátt í sem fulltrúi
Yaleháskólans. En það þýddi samt
ekki, að ég væri kominn í góða
þjálfun aftur. Og ég gerði mér grein
fyrir því. Strax og skólanum lauk
í júní, sneri ég aftur til Santa Clara
og hóf þar þrautþjálfun að nýju.
Og strax fyrsta morguninn synti ég
rúmar þrjár mílur.
Mér fór svo mikið fram, að við
George álitum, að ég hefði gott af
keppni við erlenda keppinauta. í
júlí slóst ég því í hóp 15 bandarískra
pilta og stúlkna, sem áttu að taka
þátt í sundkeppni í Moskvu. Að
mínu áliti ætti aðaltilgangurinn
með því að senda íþróttamenn til
útlanda að miðast við að skapa vin-
áttu og gagnkvæma jákvæða af-
stöðu .íþróttir eru alþjóðlegt tungu-
mál, sem getur rutt burt hindrun-
um á milli manna af ýmsum þjóð-
ernum. En sé íþróttamaður misnot-
aður á þessu sviði og sé hann veidd-
ur sem dýr í gildru í áróðurstilgangi
eða vegna þjóðarmetnaðar, þá hef-
ur slíkt aðeins gagnkvæma úlfúð
og óvináttu í för með sér.
Allt frá þeirri stundu er við kom-
um til Moskvu, mátti sjá óræk merki
þess, að við Bandaríkjamennirnir
höfðum gengið beint inn í rússneska
gildru. Við bjuggum óskaplega
þröngt ,og það fór mjög illa um
okkur. Við fengum ekki hlýlegar
móttökur. Og svo var á síðasta
augnabliki hætt við frjálsíþrótta-
keppni milli Bandaríkjamanna og
Rússa, en hún hafði átt að fara
fram á svipuðum tíma og sund-