Úrval - 01.09.1971, Qupperneq 117

EKKI SIGURINN HELDUR BARÁTTAN
óhjákvæmilegt, að Olympíuleikarn-
ir muni leggjast niður? Munu
íþróttamenn þjálfa sig árum saman
til þess eins að láta stjórnmálaátök
koma í veg fyrir iþróttakeppnirnar?
Endurskoðið reglurnar um þátt-
tökurétt. Skilgreining Alþjóðlegu
Olympíunefndarinnar á „áhuga-
mennsku“ í íþróttum er hræsnis-
full og úrelt, og það er þar að auki
ekki hægt að tryggja það, að eftir
henni verði farið .Það er til dæmis
í gildi regla um, að íþróttamaður sé
óhæfur til þátttöku í Olympíuleikj-
unum, ef hann hefur notfært sér
íþróttavelgengni sína og hróður á
einhvern hátt, annað hvort til fjár-
hagslegs gróða, til þess að tryggja
sér atvinnu eða stöðuhækkun. Ef
Alþjóðlega Ölympíunefndin reyndi
að framfylgja reglu þessari, yrði
hún að útiloka hvern einasta af
rússnesku íþróttamönnunum, vegna
þess að það er ekkert líklegra en að
þeir séu allir í hernum, einnig hvern
evrópskan íþróttamann, sem hefur
góða stöðu, vegna þess að hann er
átrúnaðargoð á sviði íþróttanna,
einnig sérhvern íþróttamann í
bandaríska hernum, sem hefur feng-
ið þar eitthvert starf, sem tengt er
íþróttagrein hans, og þar að auki
hundruð áhugamanna hér í landi,
sem fá starf á grundvelli íþrótta-
frægðar sinnar.
Alþjóðlega Olympíunefndin getur
ekki tryggt, að farið sé eftir reglum
þessum. Hún reynir það jafnvel
heldur ekki. Og samt heldur hún
áfram að sýna úreltri skilgreiningu
á hugtakinu „áhugamennska“ vara-
þjónustu sína, þ. e. játa slíkt í orði
en fylgja því ekki eftir á borði.
115
Ég trúi því ákveðið, að áhuga-
íþróttamaðurinn ætti að fá að vinna
sér inn eitthvert fé, þ. e. á hófleg-
an hátt, sem hægt er að hafa eftir-
lit með. Núverandi reglur nefndar-
innar hegna bara þeim, sem fara
fram úr á íþróttasviðinu. Hvers
vegna ætti mikill sundgarpur ekki
fá að kenna sund án þess að missa
rétt sinn til þátttöku? Margir minna
þekktir áhugasundmenn í háskól-
unum kenna sund' á sumrin og
vinna sér stundum inn allt að 3000
dollurum yfir sumarið. í rauninni
gerir þetta þá að atvinnumönnum,
en sannleikurinn er bara sá, að það
eru mjög fáir atvinnumenn eftir í
nokkurri íþróttagrein núna. Hinir
einu, raunverulegu áhugamenn, sem
vinna sér aldrei inn einn dollara,
sem talizt getur vera í nokkrum
tengslum við íþróttagrein þeirra,
eru meistararnir, þeir, sem skara
fram úr, hinir fáu, sem eru of áber-
andi vegna afreka sinna og hæfni
til þess að taka slíka áhættu.
Endurskipuleg-gið Olympíuhreyf-
inguna. Ég held ekki, að Alþjóða
Olympíunefndin í sinni núverandi
mynd muni gangast fyrir hinum
nauðsynlegu endurbótum. Hið há-
leitasta takmark hennar heldur
áfram að vera varðveizla íþrótta-
áuhgamennsku, sem er hvergi til
lengur. Nefndin getur ekki gert sér
grein fyrir því, að hún er að til-
biðja lík. Og þar eð nefndin heldur
sjálfkrafa velli í núverandi mynd,
eru nú engar ,,læknisaðferðir“ til-
tækilegar.
Með þetta í huga langar mig til
þess að skora á fyrrverandi íþrótta-
menn að koma saman fjórða hvert