Úrval - 01.09.1971, Síða 127

HVITI MAÐURINN...
125
sú staðreynd, að ég er smám saman
að hverfa.“
GRAFSKRIFT
Þ. 11. ágúst árið 1868 dó gamli
maðurinn. Tvær svartar nunnur og
ráðskona hans, sem var kynblend-
ingur, önnuðust um hann í síðustu
legu hans. Þúsundir alþýðumanna
gengu fram hjá líkbörum hans í
heiðursskyni, þar sem lík hans stóð
uppi í hringsalnum í þjóðþingingu.
Ignatius Donnelly þingmaður frá
Minnesotafylki lýsti Stevens á eft-
irfarandi hátt í minningarræðu
sinni: „Hann smjaðraði aldrei fyrir
mönnum né sló þeim gullhamra,
heldur réðst hann þvert á móti gegn
syndum þeirra og misgerðum, réðst
gegn hleypidómum þeirra og úrelt-
um skoðunum. Og þegar þeir hinir
sömu réðust svo gegn honum, hélt
hann áfram á sinni braut án þess
að hvika hið minnsta, eins og Gúlli-
ver óð gegnum flota Putlendinga,
dragandi óvini sína á eftir sér.“
Stevens var miskunnarlaus við
óvini sína og hrjúfur í viðmóti við
vini sína. Hann var hið sjaldgæfa
fyrirbrigði, maður, sem lifir sam-
kvæmt meginreglum þeim, sem
hann fylgir. Hann krafðist Banda-
ríkja, sem væru endurbyggð á
grundvelli „fullkomins frelsis".
Þeim gagnrýnendum sínum, sem
kölluðu hann ofstækismann, svar-
aði hann á þennan veg: „Það getur
ekki verið um neina ofstækismenn
að ræða, þegar málstaður frelsisins
er annars vegar.“
Hann er grafinn í fátæklegum
kirkjugarði í bænum Lancaster í
Pennsylvaniufylki. Á legsteini hans
er eftirfarandi grafskrift, sem hann
samdi sjálfur:
Ég hvíli á þessum kyrrláta
og afskekkta stað, þó ekki
vegna þess að ég kjósi held-
ur einveruna, heldur hef ég
valið þennan stað, þar eð ég
komst að raun um, að aðrir
kirkjugarðar takmarka leg-
rými við kynþátt samkvæmt
stofnunarreglum sínum, og
ég get þannig í dauða mínum
lagt áherzlu á þær megin-
reglur, sem ég studdi á langri
ævi:
JAFNRÉTTI MANNSINS
FRAMMI FYRIR SKAPARA
SÍNUM
Þeim verður að sinnast, sem saman eiga að búa.
Isl&nzkur málsháttur.
Smekkurinn sá, sem kemur i ker, keiminn lengi eftir ber.
fslenzkur málsháttur.