Úrval - 01.12.1973, Qupperneq 121

TVEIR HEIMAR — TVENNIR TÍMAR
119
okkar. Heitur staður þar sem hægt
var að verma stóra drauma og
kynda litla loga.
Þetta var staður, þar sem hægt
var að vera saman, en varla ein
út af fyrir sig. Það var verri sagan.
Allt í kring voru rúm, rúm, bekk-
ir, allt fullt af fólki. fólki og fólki
— mæðrum, feðrum, bræðrum og
systrum, stynjandi, hrjótandi,
muldrandi og tuldrandi — en þó
mest hlustandi. Það lét sannarlega
vita af því, að það var að hlusta.
„Einn lítinn koss, bara einn.“
„Kysstu hann þá og lofaðu okk-
ur svo vera í friði.“
„Hvernig gæti ég farið frá þér?“
„Hvernig gaztu komizt yfir for-
ina?“
„Eg gæti komizt yfir hvað sem
væri til að hitta þig.“
„Hvað er með dyrnar?"
Og biðlarnir voru notaðir.
Allt var athugað. Eins og ég
hugsa gagnvart minni systur hei.ma,
þannig hugsar hann þarna um sína
systur.
Þegar Dóra svstir kom með herra
hingað í fyrsta sinn, sungu sjö
bræður hennar Lohengrin með
sjálfum sér, svona í leyni.
Ef hann kyssti hana, þá kysstum
við okkur á handarbökin með helj-
arsmellum.
Hana, þá er það í lagi.
Pabbi var manna verstur að taka
með í þessu tilliti. Hann var eins
og kólfur í gauksklukku, hann gal-
aði fimmtándu hverja mínútu.
„Hvað er klukkan?" „Hann er
hér enn!“ „Nú, er hann ekki far-
inn?“ „Er hann munaðarlaus, eða
hvað?‘ „Af hverju er allt svona
hljótt?“ „'Ég er óvanur þessari
þögn.“
„Ertu að sýna honum myndir af
okkur?“ „Sýndu honum heldur raf-
magnsreikninginn! “
Svona lét pabbi.
En allar mæður vilja gifta dæt-
ur sínar, en það er sett upp sérstök
tímaskrá fyrir hvort kyn.
Synir voru ætíð spurðir: „Hvert
ertu nú að þjóta?“ En dæturnar:
Eftir hverju ertu að bíða?“
Mæðurnar sögðu aldrei, að þeim
félli ekki stúlkan vel í geð, og þó.
„Mér lízt vel á þessa stúlku, Júlí-
us. Hún er „hugguleg", ja, reglu-
lega indæl, en ekki handa þér. Þú
ættir völ á hundruðum stúlkna,
sem sæmdu þér, en hún er ekki ein
af þeim.“
Hvernig í ósköpunum hann gæti
Valið eftir sínu hjarta, eða hún
eftir sínum geðþótta, var nú ein-
mitt vandinn.
Venjan gerði ráð fyrir, að sér-
hver yrði að gera alla ánægða:
Mömmu, pabba, bræður og systur,
jú lika ættingja og vini.
Valið var frjálst, ef ættin sam-
þykkti!
Það var því ekki auðvelt í flest-
um tilfellum. Mamma og pabbi voru
oft á öndverðum meiði. Og gæti
samt hent, að þau væru samdóma,
þá voru systkinin á móti. Og oft
kom það fyrir, að hann eða hún
hataði þau öll saman.
Ein viturlegasta aðferðin til að
þagga niður í gagnrýni fjölskyld-
unnar var fullyrðingin: „Ég valdi
einmitt stúlku lika mömmu“, eða
„strák líkan pabba“, sem sagt efni
í fyrirmyndar húsfreyju og móð-