Úrval - 01.12.1973, Qupperneq 125

TVEIR HEIMAR -
vín af sama bikar og sagði hátíð-
lega fram hina drottinlegu bless-
un.
Og svo hélt hann áfram:
„Drottinn, Guð, þú hinn mis-
kunnsami, sem ert í himninum. Hv]
þú í friði og sælu í skugga vængja
þinna sálu hinnar látnu frú Leven-
son, sem er nú gengin til eilífðar-
heima. Drottinn dýrðar og elsku,
veit henni vernd þína og gef henni
stuðning á vegum eilífðar.“
Eg veit ekki, hvað helgisiðirnir
höfðu um þetta að segja, sem var
utan allra hefða. En þarna var það
komið, blessunarbæn fyrir mömmu,
sem var nú ekki lengur hjá okkur.
Bræður mínir og svstur vissu öll,
að mamma var bandið, hinn ósýni-
legi þráður, sem tengdi okkur sam-
an. Samt hafði ekkert, okkar. ekki
pabbi haldur, haft bá dirfsku þenn-
pn dag að nsfna orðið ,,mamma“.
Það var samt áreiðsnlesa pabbi.
sem hafði beðið um bQssa bæn.
Var bað kannski tilfellið, að ef+-
ir öll þessi ár væri hann að játa
henni ást sína. ^ninberl/'gá og
hnussið og orðtækið ,,ekki nema
það þó“ hefði aðeine verið honrm
gríma til að dvlia vandræði sín?
É'g yfirgaf brúði mína, gekk til
pabba og lagði handlegginn utan
um hann. Hann kyssti mis í fvrsta
skipti á ævi minni, og við fórum
að gráta.
Ég skildi nabba eftir grátandi og
sneri við til að ljúka bruðkaups-
siðunum, sem frá þessu vöktu enga
verulega eftirtekt vegna messunnar
og harmasöngsins í forsalnum.
Það var aðeins eitt atriði. sem
mér bar að framkvæma, nefnilega
TVENNIR TIMAR 123
að mölbrjóta vínglas undir hælnum
til að minna á hverfulleika mann-
legrar hamingju. Ég molaði glasið
með hvelli og ískri, trumbuslagar-
inn sló á trumbuna, og fagnaðar-
lætin glumdu:
„Mazel tov! (til heilla).“
Tónlistarmennirnir hófu leik
sinn, og fjöldinn hóf dansinn i sam-
komusalnum.
Og nú var það ekki unga fólkið,
sem byrjaði, heldur eldra fólkið,
sem brá undir sig betri fætinum,
rétt eins og það væri að leika atriði
frá æskudögunum. Þarna þyrluðust
allir hver um annan í brjálaðri
bendu, meðan unglingarnir klöpp-
uðu fyrir fjörinu, gleði þeirra og
leikni í rælum, marzurkum, polk-
um og völsum, með andartaks-
hvíldum, þar sem hver óskaði öðr-
um hamingju og heilla. lífs 02 ham
ingju, hamingju, hamingju.
UPPHAF ERFÐAVENJA
Fólk giftist enn til hins betra eða
hins verra, auðs eða fátæktar, en
ekki til lengdar.
Það er enn staðreynd, að fjöldi
fólks.. getur ekki hvort án annars
verið — þangað til það er gift.
En eftir það — „Vertu í eilífri
náðinni", „Að minnsta kosti ég geri
það“, og svo er hlaupið sundur.
Hjónabandið sjálft er að hverfa
í skuggann í vitund fjöldans, sem
er á giftingaraldri.
Pabbi sagði: „Ást“, og skellti i
góm, en giftist nú samt.
Afabarn hans velur frjálsar ást-
ir án hjónabands. Hann, þessi afa-
drengur, lofsyngur kvenfólk og
ástir, en fyrirlítur giftingu.. Hann