Úrval - 01.10.1978, Qupperneq 72

70
ÚRVAL
eiginlega virki. Sjö eða átta menn,
vopnaðir öxum, brutust þegar í stað
inn og hjuggu sundur keðjurnar, sem
héldu ytri vindubrúnni uppi, svo hún
féll niður með þungum skell og
kramdi undir sér einn uppþotsmann-
anna. Þrjú hundruð manns streymdu
í flýti inn yfir brúna.
En hús fangelsisstjórans var mann-
laust, þar sem allt varðliðið hafði
leitað skjóls I virkinu. Nokkrir her-
menn á veggjunum og í turnunum
vöruðu múginn við að koma nær.
Loks hófu þeir skothríð, og nokkrir
þeirra ágengustu féllu.
Nú færðist kurr um hópinn. ,,De
Launay hefur rofið heit sitt um að láta
ekki skjóta!” var hrópað. ,,Drepum
de Launay!” Sá kvittur flaug eins og
eldur í sinu, að Launay hefði Iátið
höggva á brúarkeðjurnar, svo her-
menn hans gætu óhindrað skotið á
fólkið. Þessi misskilningur átti eftir
að kosta fangelsisstjórann lífið.
SKIPULAGT ÁHLAUP
Þegar hér var komið stakk bruggari
að nafni Santerre upp á því, að vögn-
um með logandi heyi skyldi ekið inn í
hús fangelsisstjórans. Tilgangurinn
var sá að blinda hermennina með
reyk. Skömmu seinna ^reip hópurinn
unga stúlku, sem talin var vera dóttir
Launays. Hún var bundin við hey-
vagn, og hótað að kveikja í heyhlass-
inu, ef faðir hennar gæfíst ekki upp.
„Hættið,” hrópaði hermaður, sem
hét Aubin-Bonnemére og þekkti liðið
í virkinu vel. ,,Þetta er ekki dóttir
fangelsisstjórans!” Meðan múgurinn
hikaði, stakk Aubin-Bonnemére af
með stúlkuna. Raunar var hún ung-
frú de Monsigny, dóttir iiðsforingja,
sem réði fyrir 82 af liði því, sem f
Bastillunni var.
Fyrir framan ráðhúsið gerðist ann-
að dramatískt atvik. Tveir hjópar úr
franska varðliðinu, alls 62 hermenn,
höfðu hlaupist úr hernum til þess að
taka þátt í uppþotinu. Nú biðu þeir
þarna eftir því að eitthvað gerðist. Þá
sá hinn 31 árs gamli Pierre Hulin sér
leik á borði. Hann var fyrrverandi
sveitastrákur, sem komist hafði upp í
liðþjálfastöðu, áður en hann gekk úr
hernum til að setja á st )fn þvottahús í
Saint-Denis. Nokkrur.i árum seinna
varð hann einn af hershöfðingjum
Napóleons.
Skothvellirnir frá Bastillunni urðu
til þess, að honum datt nokkuð í hug.
„Vinir mínir,” hrópaði hann til her-
mannanna, ,,eruð þið borgarar? Já,
þið eruð það. Komum þá til Bastill-
unnar. Þar er fólk skorið á háls, þar
eru félagar ykkar skornir á háls! ’ ’
Hermennirnir urðu þegar við
áskoruninni og drógu með sér fjórar
kanónur. Þegar þeir komu að virkinu,
voru þar alls um 500 manns.
Samrímis kom þriðja nefndin til
Bastillunnar, undir forystu Dela-
vigne, sem var forseti þjóðkjörnu
fastanefndarinnar. En árásarlið og
varnarlið barðist stöðugt í forgarðin-
um, svo sendinefndin komst ekki að.
Fjórða nefndin, undir forystu
málafærslumannsins Ethis de Corny,