Úrval - 01.10.1978, Side 98

96
ÚRVAL
,,Við höfum engar mýs hér!
Hvernig ættu mýs að komast inn til
okkar? Við líðum ekki að svona sé
sagt við okkur! ’ ’
Þegar ég kom niður í móttökusal-
inn, virtu herra dyravörðurinn, herra
burðarkarlinn, tvær fröken stofu-
stúlkur og herra bókhaldarinn mig
fyrir sér eins og menn virða þann fyrir
sér, sem flytur inn með tvenna sokka
og tvær flöskur af slívóvitsu og sér
mús, sem ekki er þar.
Eitt sinn lá ljóðasafn, sem var ný-
komið út eftir mig, á borðinu í her-
berginu mínu, og ég kom stofustúlk-
unni á óvart þegar hún var að stara á
höfundarnafnið — og mig. Undir
þessum kringumstæðum hlaut trú-
verðugleiki minn, hvað mýssnerti, að
hafa beðið slæman hnekki. Þess í stað
hafði ég aflað mér vissrar virðingar.
Ég var ekki lengur tekinn hátíðlega.
Þjónustufólkið sýndi meira að segja
umburðarlyndi gagnvart veikleikum
mínum, eins og ég væri sjúklingur og
mér væri vorkunn.
Eitt kvöldið keypti ég músafellu og
dálítið spik og lét bera mikið á þessu,
þegar ég bar það fram hjá dyraverðin-
um, burðarkarlinum, bókhaldaran-
um, þjóninum og stofustúlkunum,
og stillti fellunni upp á herbergi
mínu.
Næsta morgun var músin í fell-
unni. Ég ætlaði mér að arka kæruleys-
islega niður og leggja músafelluna
fram. Sönnunargagnið átti að tala
sínu máli.
En þegar ég var kominn fram á
stigapallinn datt mér í hug, hve
óstinnt fólk tekur það upp, þegar
maður getur sýnt fram á að það
hefur haft rangt fyrir sér. Sérstaklega
þegar um er að ræða mús á hótelher-
bergi, þar sem mýs eru alls ekki til.
Þar að auki myndi ég stofna virðingu
minni sem mannsins sem ekki hafði
farangur, heldur tvenna sokka, tvær
flöskur af slívóvitsu, bók og fékk næt-
urheimsóknir músar, í hreinan voða.
Ég hefði þegar í stað lent í hópi erf-
iðra og mjög venjulegra gesta. Þess
vegna kom ég músinni undan á
heppilegum stað og stillti svo fell-
unni — tómri — á gólfið í herbergi
mínu.
Héðan í frá var mér sýnd enn meiri
tillitssemi, og þegar ég loksins kvaddi
kóng og prest, sýndu allir mér vin-
samlega samúð, þótt ég færi ekki með
annan farangur en tvenna sokka, tvær
tómar slívóvitsuflöskur og eina
músafellu.
Standir þú einhvern tíma með
áþreifanlegar sannanir í höndum,
skaltu hugsa þig vel um. Það getur
verið ávinningur að halda þeim að-
einsfyrirsjálfansig. ★
% % *