Úrval - 01.10.1978, Síða 117

KARENANN QUINLAN
115
gera allt sem þú getur. Við
höldum að barnið sé andvana.”
Auðvitað fékk ég móður-
sýkiskast og þeir brugðu á mig
svæfingargrímu. Þegar ég vaknaði,
var ég mjög lasburða, og allt of
hrygg tii þess meira að segja að
gráta. ,,Loks eignuðumst við barn-
ið okkar, og þá er það
andvana,” hugsaði ég. ^Ég mókti,
milli svefns og vöku, og þráði að
sjá manninn minn — það hefðu
þeir að minnsta kosti getað veitt
mér, því Joe sat allan tímann niðri
í biðstofunni og fékk engar fréttir.
Hann sat megnið af deginum
þarna í biðstofunni. Enginn
svaraði spurningum hans. Loks,
eftir tíu tíma bið, sagði hjúkrunar-
kona honum að hann hefði
eignast andvana son.
Við skfrðum hann Joseph
Quinlan yngri.
Joe vildi ekki láta konu sína
grafa sig í sorgum sínum.
Ég vildi ekki einu sinni að Julie
léti sér detta í hug að reyna að
eignast eitt barn enn. Hún var nú
23 ára og hafði gengið í gegnum
meiri andlega og líkamlega
þjáningu en margar konur reyna á
heilli ævi. En vitaskuld langaði
okkur enn í börn, svo við fórum að
tala um ættleiðingu.
Þau sóttu um barn til ættleiðingar
gegnum kaþólsku góðgerðarstofnun-
ina í Peterson í Newjersey, sem vísaði
þeim til Barna- og fæðingarspítala
heilags Jóseps í Scranton í Pennsylv-
ania. 1 febrúar 1954, aðeins tveim
mánuðum seinn, hringdi ein systirin
þaðan og sagði að nú væri til barn
handa þeim. Julia varð svo spennt, að
hún gleymdi meira að segja að spyrja
hvort það væri drengur eða stúlka.
Næsta morgun sóttu þau morgun-
messu og keyptu síðan allt h"írr
handa barninu — þótti það öruggasti
liturinn af því þau vissu ekki hvors
kyns það var. Á spítalanum tók systir
á móti þeim og leiddi þau inn í litla
kapellu. Hún gekk með þau
beint að altarinu og bað þau að bíða.
Þegar hún kom aftur, lagði hún
barn vafið reifum í fang Juliu. Julia
leit niður og sá „þetta fallega,
kringlótta andlit, með obbolítið nef
og smágerð eyru.”
Joe var frá sér numinn yfir upp-
bretta nefinu, stærstu og bláustu
augunum, sem hafði séð, og spékopp
í kinn, sem minnti á hans eigin. Þessi
spékoppur gerði hana frá upphafi að
hans barni.
Eins og svo oft gerist, eignaðist
Julia fljótlega tvö börn sjálf, Mary
Ellen ogjohn. En aðdáun þeirrajuliu
ogjoes á fyrsta barninu, Karen Ann,
rénaði aldrei.
„Þetta er það, sem ég vil að þið
mumð:” sagði systirin. ,,Þótt t'elpan
komi til ykkar fyrir okkrr milligöngu,
er hún gjöf frá guði. ’ ’
Því gleymdu þau aldrei.