Úrval - 01.10.1978, Side 121

KARENANN QUINLAN
119
meðan hæstiréttur velti málinu fyrir
sér. Joe var heldur bölsýnn eftir að
málið hafði verið tekið fyrir, og þegar
hann lítur til baka til mánaðanna
febrúar og mars 1976, telur hann að
,,við hefðum fallið saman, hefði
okkur grunað að ákvörðunin yrði svo
lengi á leiðinni sem raun bar vitni. ’ ’
Fréttamiðlarnir létu okkur bæri-
lega í friði og í fyrsta sinn hafði ég
næði til að setjast niður og hugsa í
alvöru. Á kvöldin, þegar Julia og
börnin voru komin í ró, teygði ég
úr mér í setustofunni og hugsaði
um Karen. Ég velti því fyrir mér,
hvers vegna guð legði þetta á
hana. Hann hlaut að búa yflr ein-
hverjum tilgangi, og ég bað þess æ
ofan í æ, að hann opinberaði mér
þann tilgang. Og smám saman
tóku hlutirnir að skýrast fyrir mér.
Fyrir þrjátlu og einu ári var ég í
84. fótgönguliðssveitinni og við
sóttum fram gegn þjóðverjum. Ég
var aðeins 19 ára. Dag nokkurn var
ég á gangi eftir opnum stíg með
félaga mínum. Við vorum í
djúpum samræðum og gengum
svo þétt saman, að við fast að því
snertumst. Allt í einu kom leyni-
skytta auga á okkur. Hann valdi
annan og felldi félaga minn við
hlið mér. Ég gat ekki annað
hugsað en „guð, hvers vegna var
mér hlíft? Hvers vegna er hann
dáinn, en ekki ég?”
Seinna gerðist nokkuð annað,
sem átti ríkan þátt í að móta
skapgerð mína, og hafði varanleg
áhrif á mig alla ævi.
Það var í orrustunni við Bulge.
Það var mikill hávaði og æsingur
og ég var hræddur og reiður í
senn. Þjóðverjar tóku að skjóta 88
mm fallbyssukúlum að okkur og
okkur var engrar undankomu
auðið. Allt í einu heyrði ég kúlu
koma í átt til mín og ætlaði að
varpa mér til jarðar. Kúlan skall í
jörðinni fyrir framan mig, kastað-
ist upp aftur og í frákastinu
kom hún í mig. Hún tætti af mér
handlegginn.
Ég fann ekkert til. En ég var
sannfærður um að ég myndi
deyja. Ég man, að ég bað aðeins
um tvennt: ,,Nei, guð, ekki núna,
ekki hérna!” Ég öskraði þetta
hvað eftir annað. Það er hægt að
mæta dauðanum, þegar maður
hefur notað lífið til einhvers. Nú
hef ég alið upp börnin mín, og ég
myndi aldrei biðja á þennan hátt
núna. En þá fannst mér ég vera
svo langt að heiman, frá fjölskyldu
minni og móður minni, og ég
hrópaði bara ,,nei, guð, ekki
núna, ekki hérna!” þangað til
liðsforingi kom að, þreif í heila
handlegginn á mér og sagði:
„Komdu, nú getum við forðað
okkur!”
Þessi reynsla í stríðinu, þar sem
guð hafði verndað mig, hlaut að
vera meira en bara tilviljun, Þegar
ég lít til baka finnst mér að guð