Ný menntamál - 01.06.1983, Blaðsíða 41

veqvta Cei&itó

Ragnar Gautur
Sigríður
Einar
Steingrímur
Skólinn er of einhæfur og 'þurr.
Bekkirnir eru of fjölmennir og kennar-
arnir of fáir og skapvondir oft á tíðum.
Skólatíminn er of langur á hverjum degi
því jafnvel þótt maður sitji bara og
hlusti getur það orðið þreytandi til
lengdar.
Úrbætur í þessum efnum gætu orðið
erfiðar og seint verður gert svo öllum
líki. Til að skólinn verði ekki of ein-
hæfur er hægt að hafa starfskynningar
og margt fleira sem gæti lífgað upp á
þrúgandi andrúmsloft í skólanum. Fjöl-
mennir bekkir eru höfuðverkur bæði
nemenda og kennara. Þegar 27-30
manns eru í einum bekk verður ekki hjá
því komist að sumir verði útundan og
þeim leiðist einmitt oft í skólanum.
Þeir gætu átt í erfiðleikum með nám
og þora ekki að spyrja spurninga um
einfalda hluti þegar hinir spyrja um
smáatriði sem þeir koma ekki auga á.
En því miður eru sumir svo kærulausir
að þeir sitja bara þarna til að vera í skól-
anum og fá ekki punkt eða vegna þrýst-
ings frá foreldrum og svo að sjálfsögðu
vegna skólaskyldu. Já, vel á minnst:
Skólaskylda er enn einn höfuðverkur-
inn. Það eitt að maður verður að vera i
skóla, vegna þess að einhverjir kallar
hafa ákveðið það, getur eitt sér drepið
alla námslöngun.
Svo er það auðvitað þetta sígilda sem
allir segja: ,,Þú kemst ekkert áfram í líf-
inu ef þú lærfr ekkert. Þá verður þú
bara að fara í frystihúsið, verksmiði-
urnar eða bara vinna í búð“. En ef allir
gerðust nú miklir hugsuðir og fengju
köllun, gerðust kannski heimspekingar,
læknar, forstjórar, kennarar eða annað
álíka? Hver á þá að vinna hin störfin og
vera á verkamannataxta? Og hvar á að
finna störf fyrir alla nýju heimspeking-
ana, læknana, forstjórana og guð má
vita hvað? Nei, unglingar, sem leiðist í
skólanum, eru ekkert vandamál; þeir
eru nauðsyn.
En ef öllum á að þykja gaman í skól-
anum þá væri það góð byrjun að
afnema skólaskyldu og gera skólann að
stofnun þar sem fólk gæti komið og
lært það sem það vill læra. Og engar
stundatöflur. Hvernig getur maður t.d.
notað algebru, kvíslgreiningu og ljóð
eftir Matthías Jochumsson í alvöru lífs-
ins? Ekki nema til þess að læra meira í
öðrum skólum og til að fá plagg upp á
að hafa lært eitthvað. Nei, það þarf að
gera eithvað róttækt í skólamálum áður
en allir fá leið á skólanum.
Sigríður Kristjánsdóttir,
Gagnfrœðaskólanum
ísafirði.
Krökkum leiðist í skólanum ef þeir hafa
engan áhuga á námsefninu. Hann verð-
ur seint glæddu’r með fyrirlestrum og
páfagaukslærdómi. Nær væri að nem-
endur ynnu í tímum á sínum eigin hraða
og óháð kennaranum. Hann væri til að-
stoðar ef með þyrfti. Þetta myndi stór-
minnka heimavinnu sem er krökkum
yfirleitt til ama. Með þessu móti mætti
einnig losa duglega nemendur við það
að hlusta á kennarann útskýra eitthvað
fyrir hinum sem þeir skilja sjálfir.
Einnig þarf að láta nemendur finna
að þeir séu að þessu öllu fyrir sjálfa sig
en ekki fyrir kennarann eða vegna ein-
hverra prófa. Þau verða að vera eins fá
og mögulegt er og það á alls ekki að
minna neinn á að hann „verði að herða
sig til að geta eitthvað á prófinu.“
Skólinn á að vera staður þar sem
menn Iæra að vinna og verða sér úti um
þekkingu til að nota utan skólans jafnt
sem innan hans.
Einar Pálsson, MH.
Það var mikil og erfið breyting að byrja
í stórum skóla eins og Menntaskólanum
við Hamrahlíð. Ég var ekki aðeins að
byrja aftur í íslenskum skóla eftir langa
dvöl erlendis heldur var ég líka að
,,stökkva“ úr gagnfræðaskóla upp í
menntaskóla. Þarna kom ég, nýkominn
úr hinu ,,örugga“ bekkjarkerfi, inn í
stóran skóla þar sem ég þekkti varla
nokkra sálu. Ekki gerði það mér léttara
fyrir að engir bekkir eru í skólanum og
þar með enginn hópur sem ég kynntist
strax. Þetta voru allt ný, ókunnug andlit
og mismunandi aldurshópar í áföngun-
um. Sem betur fer vorum við nokkur i
sömu aðstöðu og héldum því hópinn.
En ekki eru allir svo heppnir. Ég veit að
það eru margir sem kynnast nánast eng-
um á menntaskólaárum sínum hér —
ekki síst vegna þess að flestir nemendur
skólans eru í mismunandi klíkum sem
haft lagt undir sig ,,sín“ borð og ,,sína“
glugga. Ef einher gerist svo djarfur að
setjast þar er hann litinn hornauga. Ég
hef heldur ekki orðið var við hið
,,fræga“ félagslíf í skólanum ennþá.
Skipulag skólans er þannig að nem-
endur hafa sjaldan sama kennara í fagi
meira en eina önn í senn. Þetta veldur
því auðvitað að lítil kynni verða milli
nemenda og kennara. Kennarinn verður
bara einhver manneskja (oft leiðinleg)
sem stendur framan við töflu og þylur
upp einhvern eilífan sannieika. Ef
frh. á bls. 61
41