Fróðskaparrit - 01.01.1994, Blaðsíða 85

FÍPAN FAGRA OCH DRÓSIN Á GIRTLANDI
97
‘Tú manst vera ein mikil maður, eg ein fátæk kvinna, tú manst ætla tær aðra frú við sømdum tær at vinna.’ 19,Hann tók hennara báðar hendur, bant við lindir fastar, frúgvin græt so møðuliga, bleytt er bamsins hjarta.
Leggur hann hendur um frúnnar háls, biður hana sæla sita: ‘Hann man koma at vitja tín, tú manst ikki vita.’ 20.Hann [tók] frú á bak sítt upp, dró tí stríð av lunni fimtan fet í fjallið niðan, tí honum var leiðin kunnig.
Frúgvin sat úti og seymaði eina morguntíð, hon sær skip av havi koma inn for grøna líð. 21. Innarlaga í heygnum ringla gamlar tenn: ‘Mongum hevur tú neyðir vunnið, ikki leiðist tær enn.’
Higar ið hansara snekkjan kendi fagurt land, læt hann síni ankør falla á so hvítan sand. 22. ‘Hoyr tað, mín hin sæla móðir, hvat eg sigi tær: loysir tú hana av neyðini, deyðan vænta tú tær!’
Risin gekk frá strondum niðan seg við ongar sveinar, hann sær frú við akur sita, talar við hana eina. 23.Risin fór á skógvin burt villini djúr at veiða, kelling kreyp úr vánum fram, tekur bond at greiða.
Dregur at tí myrka æli, trøll av trøllskum veita, frúgvin kastar saks og seym, skuldi til húsa leita. 24. Kelling kreyp úr vánum fram, gjørdi flóðið fegið: ‘Nú er satt hvat Jøkil segði, komið at endadegi.
Frúgvin kastar seym á knæ, skuldi til húsa ganga, tá vórðu føtur fastir við jørð, hon náddi ikki upp at standa. 25.Tá ið tú kemur á skógvin fram, sært tú risan renna, ynsk tær bæði bjørg og vatn og stóran eld at brenna!’
‘Eg skal teg við sømdum vinna, hevur tú allan vilja, flyta tag í helli mítt, við stórar *vánir skilja.’ 26. Risin kemur av skógvum heim, saknar brúður úr bondum, visti sær ikki sviðri ráð, enn tók sína móður á hondum.
Hon blásti at honum við einum strá, meinti, tað skuldi ikki saka, men hann kom á baki hennara, mundi hana burtur taka. 27.Hann tók um hennara bæði bein. kastar á hurðargátt: ‘Ligg nú her, hvat Jøkil segði, til øskukrás í nátt!’
Hann tók hennara báðar hendur aftur um bak at binda, frúgvin græt so møðuliga, blóð sprakk undan linda. 28.Hann tók um hennara bæði bein, kastar á hurðarás: ‘Ligg nú her, hvat Jøkil segði, í kvøld til øskukrás!'