Nýja öldin - 01.03.1899, Blaðsíða 9

Dýrsegnlmagn og dáleiðsla.
9
að því er próf. Walther sagði Páli (sem sjálfur var víst
all-lítt lærður í ebresku). Og með því að stúlkan var
fáfróð almúgastúlka, sem aldrei hafði lært eitt orð í neinu
öðru máli en móðurmáli sínu, þá var það auðsætt, að
áliti Páls og Walthers, að það var djöfullinn í henni,
Sem talaði fyrir hennar munn; því að djöflarnir tala
víst ebresku. Ég man eftir að óg var vantrúaður á
þessa sögu, og er ofur-hræddur um að ég hafi þá verið
svo ósvífinn, að fara heldur óvirðulegum orðum um sann-
sögli próf. Walthers. Ég vil nú ekki segja, að ég leggi
rnikinn trúnað á söguna enn; en ég get nú vel hugsað
mer, að sagan sé ósönn, án þess að próf. Walther hafi
viljandi skrökvað nokkru. Trú hans gat auðveldiega
hjálpað heyrn hans, svo að nokkur ógreinileg hljóð í
Þvogli vitstola manneskju hafi í eyrum hans getað líkst
nokkrum ebreskum orðum. Hins vegar er eigi auðið að
Se§ja það óliugsandi, að líkt hafi getað staðið á með
stulku þessa eins og með vinnukonu Dr. Braid’s, þótt
það sé ekki mjög líklegt.
Til þess að geta betur skilið, hvernig menn í svefni
eða í vitfirringu geta munað atvik eða orð, sem manni
annars eru löngu gleymd, eða maður ef til vill aldrei
hefii veitt eftirtekt, svo að maður hafi orðið var við, þá þarf
maðui að gera sér hugmynd um, hvað minnið er, og
hvernig minning verður til.
Þetta skulum vér reyna, og taka þá fyrst til sýnilega
hluti. Myndir, sem fyrir augun bera, flytjast á sjóntaug-
unum til heilans og vér verðum að hugsa oss að þær ijós-
myndist þar á óendanlega smáar heila-agnir. Þessar
agnii varðveita síðan myndina. Alt, sem manni hefir
nokki u sinni fyrir sjónir i>orið, hvort heidur hann hefir
tekið eftir því eða ekki, er þannig varðveitt í heilanum,
og sérhver slík mynd getur framkallast á ný, sjálfrátt
eða ósjáifrátt, Slíka endurframköllun nefnum vér minn-