Nýja öldin - 01.03.1899, Blaðsíða 23

Dýrsegulmagn og dáleiðsla.
23
Þannig var það lagt á einn dáleiðing, að þegar hún vakn-
aði, skyldi hún finna hjá sér ákafa löngun til að reka
F— löðrung. Hún lá á langstóli (cliaiselongue), og var
stórt segulstál lagt svo, að hún skyldi stíga á það er
hún gengi að F—. Svo var hún vakin, og um leið og
hún reis upp, sagði hún: „Ég veit ekki, hvernig á því
stendur, en mig langar svo til að berja hann,“ og fór
af stað með reiddan hnefann og gekk að F— og ætlaði
að slá til hans. En alt í einu breytist útlit hennai;
svipur hennar, sem áður var reiðilegur, verður blíðlegur,
eftir að um stund hafði litið út sem ást og hatur stríddu
> svipnum. Svo breiðir hún út faðminn og segir: „Mig
langar til að faðma hann að mér“, og hún gerði það
sem hún gat til þess.
Enn verð ég að segja frá einni sögu merkilegri.
Stúlka, sem vér getum kallað A. B.—, var dáleidd og
henni var talin trú um það, að hún væri læknirinn M.
F.—. Þegar hún var vakin, gat hún ekki séð M. F.—,
sem var þó við inni í stofunni. En hún stældi alt hans
fas nákvæmlega, stakk höndunum í vasa sína, gekk um
gólf alt að einu í göngulagi eins og hann, og lét sem
hún stryki efrivarar-skeggið, aiveg eins og hann var van-
ur að gera. Hún var spurð, hvort hún þekti stúlkuna
A. B. [sjálfa sig], og svaraði hún þá heldur fyrirlitlega:
„Og það held ég þekki hana; það er taugaveik stelpa
hérna á spítalanum." — „Hverninn stúlka er hún?“ —
„Æ, hún reiðir ekki vitið i þverpokunum, tetrið! “
Eins og ég benti á í upphafi, hafa fjölmargir menn
orðið mjög hugðnumdir af dáleiðslu-tilraununum og á-
rangri þeirra. — Þessi sára löngun, sem í manninum
býr, til að fræðast um eðli og uppruna lífsins, og eink-
um um eðli sálarlífsins, og til að finna í reynslunni sann-
anir fyrir því, sem þeir annaðhvort trúa eða þá langar