Nýja öldin - 01.03.1899, Blaðsíða 14

14
Nf/ja Öldin.
er það, að það má framleiða hann með segulstáli, og það
þótt taugin eða vöðvinn só ekki alveg snert með segulstál-
inu; og enn merkilegra er það, að með segulstáii má flytja
samdráttinn frá annari hlið líkamans yflr í hina. Ef
maður t. d. hefir þrýst á ölnbogataug hægri handieggs
á dáleiðing á höfga-stigi og komið þannig fingrunum á
hægri hendi til að kreppast, og ber svo segulstál fast
að tauginni, án þess þó að snerta manninn, þá fara að
koma kippir í báðar hendurnar, og brátt réttist svo úr
fingrunum á hægri hendinni, en vinstri handar fingurnir
kreppast aftur 1 staðinn. Síðar verður minst á enn kyn-
legri áhrif segulstáis á dáleiðinga á hærra dáleiðslustigi,
er segulstálið breytir jafnvel andlegum tilfinningum í
gagnstæði sitt, t. d. ást í hatur, hatri í ást.
Næsta stigið er stjarfa-stigið (catalepsy). Þar sem
það er talsverður vandi, og jafnvel áreynsla, að svæfa
mann í fyrstu (koma honum á dáleiðslu-stigið), þá er
það að eins eitt einfalt og óbrotið handtak, sem þarf til
að koma manni af dáleiðslu-stiginu yfir á stjarfa-stigið.
En með því að það er ekki tilgangur minn að kenna
öðrurn að dáleiða, þá lýsi óg engu slíku. — En þó að
svona só skamt á milli höfga-stigsins og stjarfa-stigsins,
þá er ástand dáleiðingsins mjög ólíkt á þeim. Á höfga-
stiginu var líkaminn magnlaus; ef handlegg dáleiðings
var lyft upp, féli hann þegar afliaus í samt iag. En á
stjarfa-stiginu ei þetta alt öðruvís. Þar verður líkam-
inn eins og myndasmiðs-leir; dávaidurinn getur sett
limi dáleiðings i hverjar stellingar, sem hann vill, og
þeim stellingum halda limirnir. æði-la-nga stund. Ef ég
t. d. tek handlegg dáleiðings, rétti hann beint út og
sleppi honum svo, þá fellur hann ekki magnlaus niður,
heldur heldst útróttur, án þess að bifa ið minsta.
Yið langvinna æfing má gera dáleiðing svo vanan,
að stjarfinn verði ótrúlega sterkur. Þannig má t. d.