Andvari - 01.04.1960, Blaðsíða 31

andvaiu
STUllLA XTUÖIUKSSON
29
Bergþórshvoll í Landeyjum.
íinnars yrði hún notuð til íkveikju við
Njálsbrennu, sem og varð seinna í sög-
unni. Um heila sátu af arfa getur varla
verið að ræða, nema af haugarfa eða
hjartarfa. Eftir sögimni að dæma er eðli-
legra, að um hjartarfa hafi verið að ræða,
því hann er eldfimari og sennilegra, að
unnt hefði verið að brenna hann á miðju
sumri, eins og Sæunn kerling vill láta
gera, sérstaklega hefði hann verið frá
arinu áður. En þó getur fleira kornið til
greina.
Auk þeirra jurta, sem hér hefur verið
getið, er minnzt á það í sögunni, að taða
Jiafi verið góð á Bergþórshvoli, þar sem
borið var skarn á hóla. Enda var Njáll
allögufær um hey, þar sem hann gat gefið
Gunnari á Hlíðarenda hey á 15 hestum
há búi sínu í Þórólfsfelli. Taðan er tún-
gresi af töddu landi, og hefur aðallega
vciið samsett af vingli, língresi og sveif-
grösum íslenzkrar ættar, þótt eitthvað
hafi kunnað að kenna þar erlendra slæð-
inga. Utheyið var af stararengjum, eða
jafnvel melblaðka, því sagan segir, að
Kári Sölmundarson, tengdasonur Njáls,
hafi kunnað að nota hana til fóðurs hross-
um sínum. Enn skal þess getið, að á
birkiskóga er oft minnzt í sögunni og
nytjar þeirra, þar scm húskarlar og þrælar
eru taldir vera að höggva skóg eða gera
til kola. Skógar hafa þá sennilega ekki
vaxið í heimalandi Bergþórshvols, en
skógarhögg átti Njáll í Rauðaskriðum;
þaðan hafði hann eldivið, og þaðan var
ef til vill lurkur sá, sem Sæunn kerling
notaði til þess að bcrja með hina örlaga-
ríku arfasátu. Að lokum má minnast þess,
að á einum stað er getið um lín í sög-
unni í sambandi við höfuðfat úr líni.
Nú þykist ég hafa getið þeirra jurta
úr Njálssögu, sem varða ísland. Skal nú
leita til fornfræði og jurtafræði til þess
að reyna sannleiksgildi þessara frásagna.