Andvari - 01.04.1960, Blaðsíða 45

ANDVARI
HRAKNINGAR BERTELS
43
niði. En stefnan var skoplega reikul. Kjalrákin var krókótt, og í tunglsljósinu
lcit hún út eins og glitrandi sæormur, sem hlykkjaðist urn sjóinn. Stöku sinnuin
slóst rifað stórseglið við sigluna, og maðurinn í stýrisklefanum reikaði eins og
drukkinn maður. Það var Bertel. Hann hafði sveimað fram og aftur úti fyrir,
stundum hafði liann hrakið og stundum beitt upp í, en alltaf hafði hann
leitað árangurslaust að skipi, sem gæti hjálpað honum inn fjörðinn. Að lok-
um varð hann örmagna á sál og líkama, en einhverja glóru hlaut liann að
hafa liaft, þrátt fyrir sljóleikann, því að í rökkrinu sá hann bjarma fyrir vit-
anum við mynni sundsins og ósennilegt er, að hátinn hafi borið þangað af
tilviljun.
„Svona, svona, reyndu nú að átta þig, Bertel!" rumdi liann, og það fóru
krampadrættir um skeggjað andlitið. — Þetta var áreiðanlega tunglið. Og hann
var kominn lieim. Hann var rétt fyrir framan bátanaustið sitt.
Báturinn straukst við bryggju, rakst síðan á fjörugrjót og lagðist á hliðina.
Hann hrökk upp af þreytumókinu við áreksturinn. Hann reyndi að standa
upp, en fætumir gátu ekki borið liann. En í land vildi hann komast, ekki
vera þarna einn og yfirgefinn einni nótt lengur og ef til vill frjósa í hel.
Hann rétti með erfiðismunum úr hnjánum, greip báðum höndum um brúnina
á lúkuopinu, tók á, svo að brakaði í öllum liðamótum og vóg sig upp. Hann
komst upp á þiljur, valt um koll og lá þar sem hann var kominn og stundi af
liðaverk. Siðan skreið hann yfir borðstokkinn upp á biyggjuna og áfram inn ylir
klappirnar.
Margrét hafði gleymt að draga gluggatjöldin fyrir. Tunglsgeislarnir skinu
skáhallt inn um gluggann á stofukytrunni og bmgðu ofurlítilli glætu á höfða-
Hg rúmsins. Hún hafði sofnað um leið og hún lagði sig út af, örmagna af kvíða
°g sljó af harmi. En svefninn hafði verið óvær og draumamir erfiðir.
Hún stundi og kreppti hnefana. Maran, sem hafði troðið hana, skreið nú
H henni, og hún settist upp í rúminu og andvarpaði sáran og þreytulega. —
Hvað var þetta? . . . Hafði verið kallað á hana, eða hafði hana aðeins verið
að dreyma? . . . Elún lagði ldustir við, en heyrði ekkert nema þytinn í vind-
lr>um og nið hafsins í fjarska. Svo var eins og drepið væri þunglamalega á
kurðina. . . . Elvað gat þetta verið? Svona kvaddi fólk ekki dyra. Skyldi eitt-
hvert húsdýrið hafa slitið sig upp og ráðizt á hurðina?
Hún fór á fætur, brá sér í pils og gekk fram í eldhúsið. Og meðan hún
Var að kveikja á fjósluktinni, lieyrði hún greinilega þunglamaleg högg á úti-
cíyrahurðinni. Hún sneri lyklinum varlega í skránni og gægðist út. Eitthvað
upp að hurðinni, svo að erfitt var að opna hana. . . . Maður lá á