Andvari - 01.04.1960, Blaðsíða 42

40
TRYGGVE ANDERSEN
ANDVAIU
Veslings Margrét! Sennilega var hún þegar farin að óttast um liann —
sennilega . . .
Hann þreifaði eftir pípunni, en höndin seig ináttlaus niður og hann kom
ekki pípunni upp í sig. Höfuðið seig niður á bringuna, og eftir stundarkom
var hann farinn að hrjóta.
Og undiraldan vaggaði hátnum, og seglin slógust við siglu og rár, og nóttin
grúfði yfir hafinu.
Haflöðrið skvettist framan í hann. Hann þaut á fætur, þreif stýrið og
sneri hátnum upp í vindinn. Stomiurinn hvein og öskraði. Hann hafði skollið á
í einu vetfangi. Og nú var ekki um annað að ræða en að reyna að halda flcyt-
unni ofan sjávar. — í norðri tindmðu og lciftruðu stjörnurnar.
II
Hafnsögumennirnir ætluðu að tilkynna vátryggingarfélaginu hvarf hátsins.
Þeim fannst það ekki mega dragast lengur, því að nú voru liðnir tíu sólarhringar
síðan hans var saknað, og þeir höfðu ekki haft neinar spurnir af honum, þrátt
fyrir allar skeytasendingamar og eflirgrennslanimar.
Ámi í Leynivík og faðir Margrétar liöfðu heimsótt liana og sagt hcnni,
livernig komið væri. Og óðar og hún kom auga á hafnsögumanninn í fylgd
með föður sínum, vissi hún, að þeir mundu færa henni slæm tiðindi, og að
Bertel væri dáinn. Þeir reyndu að hughreysta hana og sögðu, að það væri
reyndar alls ekki víst. Hann hefði haft nægar vistir. Og gömlu mennimir töldu
upp alla liugsanlega möguleika á því, að hann hefði kornizt af, jafnvel þótt
báturinn hefði farizt. Sennilegast þótti þeim, að skip á útleið hefði hjargað
honum — ef til vill siglt á bátinn, en bjargað honum samt, — og þá gæti orðið
langt þangað til spyrðist til lians . . . Þetta fannst þeim mjög sennilegt, og
þegar hún hafði jafnað sig svo, að hún hafði rænu á að bera þeim mat og kaffi,
sögðu þeir frá inörgum slíkum athurðum máli sínu til sönnunar. En stundum
urðu þeir loðmæltir, og það var eins og kökkur sæti í hálsinum á þeim. Hún
gekk þess ekki dulin, að þeir voru mjög vondaufir, og henni létti, þegar þeir fóru.
Hún stóð í dyrunum og horfði á eftir gömlu mönnunum. Þeir stefndu á
hús nágranna hennar og gengu stuttum, hægum skrefum, álútir og hoknir í
herðum, eins og þeir væru að fylgja líki til grafar. Þóra stóð úti við brunninn
og var að skola úr fötum. Hún stöðvaði þá og tók þá tali. Meðan þau voru að
tala saman, kom Hinrik út úr eldiviðarskýlinu, og sonur lians, hálfvaxinn, kom
á hnotskóg á eftir honum. Þeir voru bikugir á höndunum og gátu því ekki
heilsað með handabandi.