Morgunblaðið - 20.11.1999, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
__t_______
LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 1999 5-3
MAGNUS
JÓNSSON
+ Magnús Jónsson
fæddist á
Skeggjastöðum í
Fellum 27. nóvem-
ber 1908. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Eg-
ilsstöðum 13. nóvem-
ber siðastliðinn. For-
eldrar hans voi-u Jón
Sigvaldason smiður,
f. 1. nóvember 1875,
d. 1936, og Jónbjörg
Jónsdóttir, f. 26.
október 1883, d.
1958. Magnús var
elstur fnnm systkina
sem komust til full-
orðinsára. Fjölskyldan dvaldi á
ýmsum bæjum á Héraði þar til
hún settist að í Tunguhaga á
Völlum árið 1922. Magnús vann
að mestu á búi foreldra sinna þar
til hann fluttist að Jaðri 1 í Valla-
hreppi á árinu 1937.
Hann hóf á árinu 1938 sambúð
með Björgu Jónsdóttur, f. 27. júlí
1901, d. 20. október 1988, og gift-
ust þau fáeinum árum síðar. Þau
eignuðust tvo syni. Þeir eru: 1)
Sigurður, f. 19. desember 1938,
d. 29. desember 1988. Kona hans
var Kristín Áskels-
dóttir, f. 30. ágúst
1939, d. 1. desember
1978. 2) Ármann
Örn, f. 14. janúar
1941. Fyrri kona
hans var Þórdís Sig-
urðardóttir, f. 21.
september 1941.
Síðari kona er Erla
Jónasdóttir, f. 15.
mars 1936. Barna-
börn Magnúsar eru
átta og bamabama-
börain em 15. Dæt-
ur Bjargar af fyrra
hjónabandi og stjúp-
dætur Magnúsar era Bjarghildur
og Oddrún Sigurðardætur. Fóst-
urböm Bjargar og Magnúsar era
Gerður Guðrún Aradóttir, dóttir
Bjarghildar, og að mestu Sigurð-
ur Klausen, sonur Oddrúnar.
Björg og Magnús bjuggu á
Jaðri 1 til ársins 1970 að þau
bragðu búi og fluttust að Selási
26 á Egilsstöðum þar sem þau
áttuheima síðan.
Utför Magnúsar fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Afi Magnús er dáinn. Okkur
langar að kveðja þig í hinsta sinn þó
að minningin um góðan afa lifi
áfram með okkur sem vorum svo
heppin að eiga þig að. Þótt við viss-
um að þú færir að kveðja þetta
jarðneska líf var það samt áfall fyr-
ir okkur þegar við fréttum að
morgni laugardags að þú værir
skilinn við. Þú varst svo fullur af
elsku til okkar sem fengum að kalla
þig afa. Alltaf tókstu okkur opnum
örmum og gladdist ef við gáfum þér
tíma, sem var þó alltof sjaldan og
alltof stuttur tími í einu. Gaman var
að gleðjast með þér á níræðisaf-
mælinu þínu fyrir tæpu ári. Þú
varst svo hress og glaður með hvað
margir ættingjar þínir komu til að
gleðjast með þér. Gleði þín var svo
tær og engan skugga bar þar á.
Eklri eru allir jafn heppnir og við
systkinin að eiga á fullorðnisárum
afa hvað þá bömin okkar sem fengu
að njóta þeirrar blessunar að kynn-
ast langafa sínum þó að þú værir
aldrei kallaður annað en Magnús
afi. Við vorum mjög rík að eiga þig
að, þar sem margir vinir okkar áttu
kannski fáa forfeður á lífi. Elsku afi
okkar. Við vonum að við verðum
jafn rík af elsku til afkomenda okk-
ar og þú sýndir okkur. Minning um
góðan afa lifir í hjarta okkar. Ríki-
dæmi okkar felst í því að finna
væntumþykju til þeirra sem virki-
lega þykir vænt um okkur. Þannig
kenndir þú okkur krökkunum hvað
ríkidæmi virkilega er, með því að
vera alltaf til staðar fyrir okkur.
Enginn sem kynntist þér kveður
þig ósnortinn, því meiri mann-
gæsku er vart hægt að finna.
Kraftaverki næst tókst þér að sýna
okkur öllum hversu sérstök við öll
eram. Þú lést okkur alltaf finna að
við vorum öll uppáhladsafkomend-
ur þínir. Megi það verða okkur öll-
um veganesti um ókomna tíð.
Elsku afi. Blessuð sé minning
þín.
Erla Sigrún og Halldór Örvar.
Elskulegi afi minn, nú ertu far-
inn á vit ljóssins og nú líður þér vel.
Allur sársaukinn sem var búinn að
þjá þig undanfarið er horfinn. Eg
trúi því að þín hafi verið beðið hin-
um megin, amma, sonur, ættingjar
og vinir. Þótt þú værir búinn að
vera lasinn kvartaðir þú aldrei og
varst alltaf kátur og hress. Og ekki
vantaði myndarskapinn í þig, eld-
aðir, prjónaðir, smíðaðir og sást um
heimilið með sóma. I garðinum
eýddir þú mörgum stundum, varst
svo sannarlega með græna fingur.
Þú ræktaðir grænmeti, blóm og
smíðaðir lítinn bóndabæ svo fátt
eitt sé nefnt. Sem krakki var ég hjá
ykkur ömmu nokkur sumur og leið
manni alltaf vel hjá ykkur, nóg af
ást og umhyggju.
Ég kveð þig, afi minn, með þökk,
virðingu og söknuði.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Pinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Þín
Alda Björg.
Elsku langafi, nú ertu farinn á
langþráðan stað. Þú varst búinn að
vera mikið veikur undanfarið en
kvartaðir aldrei og varst alltaf kát-
ur og hress. í hvert skipti sem við
komum til þín komst þú alltaf með
allt það gott sem þú áttir og varst
svo eyðilagður ef ekkert var til, sem
gerðist sjaldan. Það verður skrítið
að koma upp í Egilsstaði og geta
ekki farið í heimsókn til þín. Þú
bjóst heima alveg til hins síðasta og
sást alveg um þig sjálfur. Þó að við
vitum að þér líði miklu betur þarna
hinum megin munum við alltaf
sakna þín.
Ástarkveðjur.
Ásdís Helga,
Ármann Ora og Sæþór.
Liðinn ertu, ljúfvin,
í Ijós annað...
(M. Joch.)
Þá er hann liðinn inn í ljósið
Guðs, ljúfvinur minn Magnús Jóns-
son. Þangað stefndi líf hann og þrá
hugans síðustu misserin, þó varn-
arsigur ynnist á meini í sumar er
leið. Ekki svo að skilja að hann
Magnús vinur minn hafi verið orð-
inn lífsleiður eða þakkarvana, síður
en svo. Hann hélt sinni léttu lund
óskertri og naut daganna í húsinu
sínu við Selás 26 á Egilsstöðum. En
hann vissi hvert leiðin lá og fannst í
sjálfu sér nóg lifað. Enda árin mörg
að baki. Níræðisafmælinu sínu
fagnaði Magnús með fjölskyldu
sinni og fjölmörgum vinum á Hér-
aði íyrir rétt tæpu ári, glaður og
reifur eins og hans var eðlið.
Við systkinin nutum þess heiðurs
að fá að kalla Magnús vin okkar afa.
Kom það til af nábýli fjölskyldn-
anna austur á Völlum á Héraði fyrir
hálfum fjórða áratug. Þau heiðurs-
hjón frú Björg og afi Magnús
+ Haraldur S.
Gíslason fæddist
í Hafnarfírði 15.
ágúst 1929. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans _ 9.
nóvember sl. Utför
Haraldar var gerð
frá Hafnarfjarðar-
kirkju 16. nóvember
sl.
Hvað er hægt að
segja á svona stundu?
Söknuðurinn er mikill
og tilfinningarnar allar
í ójafnvægi. í bjmjun
er reiði óhjákvæmileg tilfinning.
Reiði út í óréttlæti lífsins fyrir að
taka svo náinn ættingja frá manni,
einn sem er manni svo kær. Reiðina
verður að yfirstíga því gangi lífsins
verður ekki breytt. Söknuðurinn og
hin mikla ástai-- og kærleikstilfinn-
ing sem ég ber til afa míns mun hins
vegar lifa innra með mér að eilífu.
Þú kallaðir mig alltaf litla strákinn
þinn og mér leið líka þannig. Ég
gleymi því aldrei þegar ég sem gutti
var alltaf að strjúka af róló og fór til
þíní
vinnuna eða heim til ykkar ömmu
og þá tókstu alltaf
brosandi á móti mér þó
svo að þú vissir að þú
þyrftir að keyra mig
aftur til baka. Það var
svo gott að koma til
ykkar ömmu enda var
ég tíður gestur hjá
ykkur. Það er kannski
ekki hægt að segja
gestur þar sem þið lét-
uð mig finna það að ég
væri hluti af heimilinu.
Við brölluðum mikið
saman og lifir því
margt skemmtilegt í
minningunni. Þú smit-
aðir mig meðal annars af írægu
bfladellunni þinni. Þú studdir mig
mikið í íþróttunum og sé ég þig enn-
þá fyrir mér þegar þú spilaðir fót-
boltaleik á móti mér, þú með pabba
og afa liðinu og ég með 6. flokld
Snæfells. Afi! Eg naut þess virki-
lega að umgangast þig. Þú stóðst
alltaf við bakið á mér þegar ég
þurfti á þér að halda.
Ég sem ætlaði að verða rafvirki
eins og þú. Það var þér hjartans mál
að ég myndi gera eitthvað úr lífi
mínu og þótti þér erfitt þegar ég var
ekki ákveðinn í því hvað ég ætlaði
að gera að framtíðarstarfi mínu. Ég
fann líka hvað þú varðst ánægður
þegar ég hafði valið og að það gekk
vel í náminu. Það hefur alltaf verið
mér mikilvægt að geta vakið hjá þér
gleðitilfinningu þar sem þú hefur
vakið þær svo margar hjá mér. Mér
þótti vænt um hvað þér og Huldu
samdi vel og er yndislegt að þú gast
upplifað það að við eignuðumst bam
í október. Fyrsta langafabamið
þitt. Oft þegar ég horfi á strákinn
okkar þá sé ég svipi frá þér, þá sér-
staklega undirhakan. Hann er með
alveg eins undirhöku og þú varðst
einu sinni með. Þó svo að þú hafir
ekki getað hitt hann vegna fjar-
lægðar þá er yndislegt að vita til
þess að þú gast séð hann á myndum
og við og mamma gátum sagt þér
frá honum til að þú gætir upplifað
þetta á sem bestan hátt með okkur.
Þegar talað var um að þú myndir
kannski einungis lifa í eitt ár í við-
bót þá hugsaði ég áratug, þegar tal-
að var um mánuði hugsaði ég um ár,
þegar talað var um vikur hugsaði ég
um mánuði þegar talað var um daga
hugsaði ég um vikur og þegar talað
var um klukkustundir hugsaði ég
um daga. Ég vildi ekki sleppa þér.
Mamma sagði mér að það hafi verið
svo mikill friður yfir þér þegar þú
kvaddir þennan heim og get ég ekki
annað en huggað mig við það.
Ég veit að núna vakir þú yfir okk-
ur, elsku afi minn.
Aron.
HARALDUR
GÍSLASON
bjuggu enn búi sínu á Jaðri á fyrstu
prestsskaparáram foreldra okkar
Lárusar í Vallanesi, en aðeins
steinsnar er á milli bæjanna. Taldi
nágrannabóndinn ekki eftir sér að
sitja yfir prestsbörnunum, ef svo
bar undir, góður og ljúfur sem besti
afi. Frú Björg var organisti í
prestakallinu og Magnús í kirkju-
kómum, svo tónviss að hann tölti á
milli tenórs og bassa eftir þörfum.
Þannig lék honum flest í hendi,
bóndi var hann góður, fallegt féð og
vel hirt í fjósi, og meðhjálparastörf-
um sinnti hann af stakri lipurð.
Varð fjölskyldunni ungu í Vallanesi
mikil eftirsjá í þeim hjónum frú
Björgu og Magnúsi er þau fluttu út
í Egilsstaði eftir fjögurra ára hjá-
stoðar- og vináttutíma á Völlunum.
En órofa héldust vinarböndin,
einnig eftir að við héldum á vit
nýrra fjórðunga og landa, eins og
oft verður hlutskipti prestsfjöl-
skyldunnar. Og þegar tengslin
austur styrktust að nýju fyrir rúm-
um áratug urðu árvissar heimsókn-
irnar til afa Magnúsar. Þá var frú
Björg nýlega látin, en alla tíð hélt
Magnús heimili þeiraa fögru af því
listfengi og natni, sem einkenndi
hann. Afi Magnús var fjölhæfur
maður, bæði innanstokks sem utan,
enda vinsæll verkmaður fýra, með-
al annars á Egilsstaðabúinu. Var
gaman að heyra hann segja frá
kynnum sínum af fyrri tíðar fólki,
síðast nú í byrjun ágúst er leiðin lá
austur. Þá eins og endranær var
tekið á móti mér og mínum með
trakteringum bæði á líkama og sál.
Elskusemi afa Magnúsai' var við
brugðið, en hún var mærðarlaus,
hrein og bein. Var hann góður
mannþekkjari og las aðstæður
fljótt og rétt, vafningalaust. Þrátt
fyrir blindu á hægra auga og ýmsa
aðra skavanka hélt hann reisn sinni
þann dag sem endranær, nýbúinn
að klippa til trén í garðinum, svo
allt væri fágað og prýtt.
Dýrmætar eru myndir og minn-
ingar um góðan vin í rúma þrjá ára-
tugi. Og dýrmætt til þess að vita að
afi Magnús er nú í lofsöngskómum
á himnum, syngjandi Guði vegsemd
við undirleik konu sinnar, fagnandi
glaður og sjáandi báðum augum
dýrð Drottins.
Hefirnú Drottins
dýrðar geisli
ljós þitt lífgað
ljósi sínu.
Nú eru bjðrt
bæði augu
ogprýðifáguð
hins prúða manns.
(M. Joch.)
Guð blessi minningu Magnúsar Jónssonar.
María Ágústsdóttir.
Frá því að mér barst andláts-
fregn Magnúsar Jónssonar hafa
minningarnar bankað af afli og
birst hver af annarri, enda í æsku
naut ég þess að vera vinnumaður í
sveitinni hjá honum og konu hans,
ömmu minni, Björgu Jónsdóttur
frá Vaði. I huga mínum er minnig
þeirra beggja svo samofin að ekki
er hægt að fjalla um annað án þess
að minnast á hitt.
Ein mín fyrsta minning er á fjós-
tröðinni þar sem ég sit á skammeli
og amma er að kenna mér að telja
kýrnar, meðan hún og Magnús
mjólkuðu í höndunum. Minning
þessi segir eiginlega allt sem á eftir
fór. Við tók hjá mér hvert ábyrgð-
arstarfið af öðru, hnýta upp halana,
reka kýmar, moka flórinn, sækja
kindur, rýja, taka upp kartöflur, sjfcí
um silunganetin, smala og síðustu
árin snerist allt um vélar og tæki.
Ég man að oft var tekist á í fjós-
inu um hvemig ætti að syngja hinn
eða þennan sálminn, eða einsöngs-
lagið sem hafði verið spilað síðast
fyrir fréttir. Röddun prófuð og rifj-
að upp hver orti og hver söng. Báð-
um var tónlistin hugleikin, amma
organisti við Vallaneskirkju, Magn-
ús í kórnum og síðar meðhjálpari
við sömu kirkju. Allar ferðiraar í
kirkjuna vegna embætta þeiraa
voru mér stundum erfiðar. Fá börn
hafa líklega setið eins lengi á bekkj-
unum þar og ég. Áhrifin eru engu
að síður þau að hátíðleiki kirkjunn-
ar og vel sunginn sálmasöngur veit-
ir mér vellíðan, en staðið hef ég mig
að því að hvarfla augunum til
glugganna og kannski ómeðvitandi
í þeim tilgangi að telja flugur, eins
ogforðum.
í minninganna straumi frá Vall-
anesi, eins og við tölum alltaf um
Jaðar í fjölskyldunni, eru ljúfar og
hlýjar minningar, ljúfsárar og sár-
ar eins og gengur. Oft var nefnt að
þetta eða hitt greri áður en ég gifti
mig. Samferð okkar Magnúsar var
ekki alltaf án rósturs. Magnús á
stundum fljóthuga og ég með Vaðs-
þrjóskuna, en þegar á reyndi áttuin
við að þann sáttasemjara sem
dugði, sem var hún amma. Glað-
værð þeiraa beggja, hlýja og innsæi
hefur verið mér ómetanlegt farar-
nesti í dagsins önn. Ég man hvað
við hlógum dátt þegar maginn í
mér og þeim hvolfdist á hæðunum
rétt fyrir utan Sauðhaga á hraðri
leið okkar inn dalinn hennar ömmu,
á slóð ættingja og vina.
Gestrisni og höfðingsskapur var
Magnúsi og ömmu í blóð borinn.
Oft var mannmargt í Vallanesi, þótt
efnin væru ekki alltaf mikil. OUúíir
var tekið opnum örmum og af reisn.
Magnús Jónsson var maður
vinnu og afkasta, vildi að hlutirnir
gengju og ekkert múður. Hann
gerði kröfur til sjálfs sín, hann
gerði kröfur til annaraa og hann
vildi vel unnið verk. Afköst hans við
fláningu við Kaupfélagið á Reyðar-
firði voru þekkt. I þeim tilvikum
sem illa gekk við verkin, heysátan
vildi ekki af stað eða járnkallinn
sem hélt vagninum hélt ekki, lærði
ég að hnýta kjarnyrt saman á ís-
lensku. Magnús var hjálpsamur og
lagði mikið á sig þegar á reyndi.
Seinna þegar hann og amma
voru flutt í Egilsstaði var aUtaf gott
og uppbyggjandi að koma við á Se2»
ásnum. Finna hlýjuna og vakancii
umvefjandi áhugann. Seinni árin
fækkaði nokkuð heimsóknunum, en
samtölin voru einlæg. Ég man gleð-
ina þegar Magnús fékk sjónina á
ný, þótt hann hefði á orði að óþarfi
væri _að púkka upp á svona gömul
hró. Ég man gleði Magnúsar yfir að
veita, stolti yfir vel fram bornum
mat af honum sjálfum, eftir að
ömmu naut ekki lengur við. Ég
man og fann stolt hans og hamingju
yfir fólkinu hans.
Hæðirnar á veginum við Sauð-
haga eru horfnar, sporin okkar í
fljótsmölinni útmáð, en minning-
amar eru eftir og eru dýrmætar.
Yið Katla, Gunnar Atli og Oddw
Áskell þökkum samleiðina.
Emil Thóroddsen.
t
Okkar ástkæra,
HERDÍS STEFÁNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju þriðju-
daginn 23. nóvember kl. 13.30.
Þór Sigurðarson,
Stefán Þórsson,
Sigurður Þórsson,
Þórdís Þórsdóttir,
Þuríður Þétursdóttir,
Anna Sjöfn Stefánsdóttir.