Skírnir - 01.01.1887, Side 116

118
TÍÐINDI FRÁ BOLGARALANDI.
Um mark og mið Rússa á Balkansslcaga þarf hjer ekki
að tala, en viðburðir umliðna ársins á Bolgaralandi hafa sýnt,
til hverra ráða eða launbragða þeim þykir sízt þurfa að spar-
ast, til að róa nær miðinu eða ná því. I frjettunum í fyrra
var getið, að Alexander Rússakeisari var orðinn hinn reiðasti,
og hafði kvatt þá fyrirliða sína heim aptur, sem voru í þjón-
ustu þar syðra, og áttu að gera nýtan her úr mannafla Bolg-
ara. Auðvitað, sem einnig var bent á, að orsökin var sú, að
jarlinn vildi ekki gera land sitt að dilk Rússlands, eða að for-
varðastöð þess i Evrópu, en vildi afla fólki sínu sama sjálfs-
forræðis, og þær þjóðir hafa fengið, sem undan Tyrkjum hafa
losnað. þó Alexander keisari annar hefði mestu mætur á
frænda sínum, furstanum af Battenberg, og kysi hann því öðr-
um fremur til valdanna á Bolgaralandi, er sagt, að syni
hans hafi verið illa við hann frá öndverðu. Að sögnum,
sem flestir trúa, á Alexander þriðja að bregða tíðum í ætt
hinna grimmúðugri forfeðra sinna. Hann þolir engum mót-
mæli eða fyrirstöðu, þar sem hann þykist eiga þögn eina og
hlýðni að heimta, og honum hefir aldri annað sýnzt, enn að
furstinn á Bolgaralandi ætti að vera gegnasti þjónn Rússa-
veldis. J>að var meir enn nóg til að tendra tsarreiðina, er
keisarinn sá tregðu furstans, eða að honum þótti nóg Rússlandi
til þakka goldið, að halda við það alúðarvináttu, og láta fólk-
inu frjálst, að leggja slikt í sölurnar fyrir hana, sem sameigin-
leg trú og tilfinning skyldleika máls og þjóðernis byði. En
hjer skyldi þó sjálfsforræðið undan skilið. þegar stórveldin
samþykktu sambandsskrá landanna, Bolgaralands og Eystri
Rúmelíu (5. apríl) var það atriði hennar frá Alexander keisara,
sem mælti fyrir um kosningu jarlsins til «landstjóra» í ö ár.
Að þeim Iiðnum hugsaði keisarinn honum þegjandi þörfina.
Ef við annan hefði verið að skipta, hefði Rússakeisari þegar
mælt fram með fullri sameining beggja landa. Að svo komnu
máli þótti hún ekki árennileg, eða Rússlandi í hag vaxin, A
páskadag kom erindreki soldáns til Sofíu með veitingabrjefið
fyrir Eystri Rúmeliu, og var þar sneitt hjá að nefna «Iand-
stjóra» eða «landstjórn» — til þess að skaprauna ekki furst-