Skírnir - 01.08.1907, Page 5

Stephan G. Stephansson.
197
Hverju skiftir það annars um yti’a borðið, ef inn-
rætið er ungt?
»Láttu hug þinn aldrei eldast, eða hjartað.
Vinur aftansólar sértu !
Sonur morgauroð'ans vertu ?«.
Þetta segir hann. En vafasamt er þó, að Stephan lifl.
samkvæmt kenningu sinni í þessu efni. Hann er að vísu
öruggur vinur rnorgunbjarmans, að því er séð verður. En
stundum er hann þungyrtur til aftanroðans. — Mikill
aftanroði er í trúarbrögðunurn, þeim sem vér höllumst að,
Islendingar, og aðrar þær menningarþjóðir, sem ljósbrot
aftanroðans fjalla um. En þó er Stephan enginn vinur
þeirra í kvæðum sínum, enginn vinur trúarbragðanna.
Mér þykir Stephan kaldur í orðum sínum stundum.
Lífið fer svona með okkur, mennina. Hann veit það
sjálfur. Hann líkir sér við útskagakaldbak. Og
þó ann hann ljósinu og hitanum. Því kveður hann á
þessa leið til vinar síns:
»Þessi vetur aldrei um þig illa næði,
snúi fjúki og frostum bæði
fyrir þig í: söng og kvæði«.
Honum er það ljóst, að því að eins er okkur lífvænt yfir
veturinn, að vér lifum í ósvikinni endurminningu um vor-
dagana og sólmánuð sumarsins:
»Meðan rænist fold og fjöll
fati grænu-pryddu :
steyptu úr snænum stuðlaföll,
stef úr blænum þíddu«.
II.
Vér eigurn mörg skáld, Islendingar, nú á tímurn og
eru sum þeirra góð. En fá þeirra eru fjölhæf. —