Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 9

Stephan Gr. Stephansson.
201
Og þó að oss finnist við fallíð þitt, þar
sem framtíðin gott a að vinna,
nú orðið só: mannsliði minua,
við heitum þór að því, sem óuppfylt var
af óskunum þínum, að hlynna,
og erfðafó ætlana þinna,
þó við megum sakna hins samhenta manns
í sérhverri mannraun og góðviljans hans.
Haf þökk fyrir staðfestu, alúð og ást
til ættingja og fólaga þinna,
hvort vorum í leik, eða að vinna —
Þigg sæmd hans, sem aldrei um æfiua brást
sig öllum að drenglund að kynna,
né vonunum vinanna sinna,
sem var okkur bróðir og blessunar-gjöf
frá barns-vöggu stokknum að tvítugs manns gröf.
Og enn mun í gröfinni indælt um þig
er upp tekur vetrarins snjóa,
og grundin og skógarnir gróa;
og þá munu hjörtu vor sætt hafa sig
við sumarið stutta en frjóa,
hið sólríka, sjálfsdáða-nóga — —
og þá munu reynast svo sönn að það sézt
hin síðustu orðin þín: heima er bezt.
Skáldið heldur nú áfram kvæðinu og kemur þar, að
hann segir frá því, sem gert hefir honum heitast um
hjartaræturnar í frásögnum gömlum og ungum:
Um samtíða og sögn.nnar stöðvar
með söknuði var eg á verði,
með Davíð sem drenginn sinn erfði,
þó heitast um hjartað mér gerði
stríð Egils, sem orti et'tir Böðvar.
Og þróttur minn þrek liefir fengið
við harmaspor hugprúðra manna
í ísbreiðu óþíddra fanna,
sem einir og eins hafa gengið.