Skírnir - 01.08.1907, Qupperneq 10

202
Stephan G. Stephansson.
Stephan þykir ekki vera trúrækinn kirkjumaður eða
rótgróinn biflíu-njóli. En hann er mannúðarmaður. Þess
vegna vakir hann á verði hjá Davíð konungi, sem harmar
son sinn. Og hann kemur í lokrekkjuna til Egils, sem
ætlar að svelta sig til bana eftir drukknan Böðvars sonar
síns. Harmur Stephans, sem kemur fram í kvæði þessu,
eftir systurson hans, er heitur og djúpur. Reyndar heyr-
ist ekki til táranna né sézt til þeirra. En harmurinn
þrútnar bersýnilega eins og brjóst Egils þrútnaði svo, að
þau gengu sundur, klæðin hans.
Flestum mönnum er örðugt að vera alt í einu, þótt
vel séu gefnir: skáld, vitringur og tilfinningamaður.
Stephan er skáld og vitringur alla jafna, þegar hann
yrkir. En hann byrgir tilfínningar sínar oftast nær, jafn-
vel í sumum erfiljóðum sínum, sem reyndar eru fá til
eftir hann á prenti.
En í sumurn erfiljóðum hans kemur það í ljós, að
Stephan er tilflnningamaður, auk þess sem hann er skáld
og vitsmunamaður. Þessir þrír kostir koma fagurlega
fram í kvæði einu, sem hann kallar
Til Jóns frá Strönd,
og er svo að sjá, að Jón hafi mist ástvini sina á elliárum.
Kvæðið er á þessa leið:
í rökkrinu sjalfboðinn sezt eg hjá þór
og syng til þín — viljir þú hlyða;
þó hót sé það smá, þeim sem einmana er,
við andvökur sínar að stríða;
að heyra. að vísan mín vaki hjá sér:
kann viljugar stundin að h'ða.
Það telja’ ekki, öldungur, um fyrir þór
mín æfi-sköp þrekrauna-minstu;
eg rek ekki harm þinn ; það hæfir ei mér
að hreyfa við strengjunum instu;
þvi beiskasti söknuður orðþrota er
og ómálga kveðjurnar hinztu.