Skírnir - 01.08.1907, Qupperneq 14

206
Stephan Gr. Stephansson.
En ánægjan er galii blandin og beiskju. Eg get
aldrei hugsað til þess með köldu blóði, að menn eins og'
Bólu-Hjálmar og Stephan skuli vera dæmdir til slitverka —
hvíldarlausrar erfiðisvinnu og fátæktar. Stephan hefir getið
þess í bréfi til mín, að hann yrki að eins, þegar hann er van-
heill, eða þegar illviðri er úti, svo að honum sé ófært til
verka. Annars kallar nauðsynin á hann til þrælkunar-
innar. Þegar eg hugsa um þetta, þá fer gleðin út um
þúfur styggrar lundar og geðvonzku.
Landar vorir í Vesturheimi hafa haft efni á því að
leggja fé í hendur Kirkjufélagsins, svo að það nemur alt
að 100 þúsundum amerískra dala — það fé sem komið er sam-
an i eignum þess. Hitt er ótalið, sem gengið hefir i kirkju-
súginn. Þeir hafa og lagt fram mikið fé til samskota
heim hingað og erum vér þeim þakklátir mjög fyrir það,
hvort sem holdsveikir menn hafa hlotið gjafirnar eða
ekkjur og börn druknaðra manna. — En skáldmæringur
þeirra hefir orðið að vera kerra, plógur og hestur í góða
landinu.
Það sannast sem Stephan segir, nú og fyrri:
»Því jafnvel samtíS okkar enn
sér ekki sína beztu menn.
En tímans breyting birtir alt
og bœtir sumum hundraðfalt«.
Hann huggar sig við það. Það er og betra en alls
ekkert. En þó er þess að gæta, að þau kvæði verða
ekki þá orkt um, né betur gerð, þegar maðurinn er kom-
inn í gröfina — þau kvæði, sem orkt voru miður, sökum
tímaskorts, vanheilsu og fátæktar, heldur en gert hefði
verið, ef æfikjörin hefðu verið mildari. Stephan getur
þess í einu kvæði sínu, að annirnar styggi frá sér ljóðin
sín léttfleygustu, svo að þau líði frá sér s ö n g 1 a u s.
Og hann segir þetta satt. Enginn verður liðamjúkur
íþróttamaður, sem beygður er af erfiði. Sá maður gengur
ekki á árum, sem róið er, né leikur þrem handsöxum í
senn, svo að jafnan séu tvö á lofti og tekinn ávalt meðal-
kaflinn.