Skírnir - 01.08.1907, Qupperneq 47

Hví liefir þú yfirgefið mig ?
239>
að maðurinn hefði meðvitund um að hann væri að flytja
erindi, er væri honum um megn. — Þórður virti fyrir
sér fólkið í kirkjunni og gaf ræðunni lítinn gaum. Eu
skyndilega var sem hann raknaði við, að presturinn hafði
yflr ritningarorðin: »Svo elskaði guð heiminn, að hann
gaf sinn eingetinn son, til þess að hver, sem á hann trú-
ir, glatist ekki, lieldur hafi eilíft líf«. Eftir þetta fylgdi
Þórður ræðunni með athygli og var kjarni hennar útlist-
un þess, hvílíkt fagnaðarefni það væri mönnunum, að guð
hefði lagt sinn eigin son í sölurnar, fyrir velferð sálna
þeirra.
»Svo elskaði guð heiminn«. — Þessi orð ómuðu nú í
huga Þórðar í sífellu. Þá höfðu þau lítil áhrif á tilfinn-
ingar hans; en hugsunaraflið vaknaði og hann fór að bera
saman æsku sína og nútíðina. — Þegar messunni var
lokið, bjóst hann þegar til heimferðar. En nú hafði
brugðið svo við, að löngun lians til að fara einförum var
horfln, og sömuleiðis sú óbeitartilfinning, sem hann hafði
svo oft gagnvart öðrum, í seinni tíð. Þvert á móti fann
hann nú til þrár, til að tala við einhverja og skifta við
þá skoðunum; og þetta leiddi til þess, að hann varð sam-
ferða, heimleiðis, Grími á Barði og barnakennara hans,
Jóni Jónssyni, ungum gagnfræðanema.
Þeir gengu þegjandi um hríð og þó ekki lengi, áður
Þórður hóf máls á því, hvernig þeim líkaði ræða prests-
ins. Gagnfræðingurinn svaraði og hafði ýmislegt við
ræðuna að athuga. En þó beindi hann máli sínu meira
að kristindóminum yfirleitt, einkum hinni kristnu guð-
fræði, sem honum þótti hvíla á veikum grundvelli, að
sumu leyti á munnrnælum og að sumu leyti á tómum
heilaspuna. Þórður hafði heyrt áður ávæning af sams
konar skoðunum, en venjulegast heyrt um þær talað sem
illviljaða »vantrú«. Sjálfan sig skildi hann ekki svo vel,
að hann gæti kannast við að ýmislegt í guðfræðinni hefði
aldrei fest hjá honum rætur, og að hann var líka töluvert
snortinn af »vantrúnni«. Þegar nú þessi «vantrú« kom
utan að, vöknuðu því hjá honum mótspyrnutilfinningarr