Skírnir - 01.08.1907, Qupperneq 54

246
Hví hefir þú yfirgefið mig?
Orims, og þetta hafði þau áhrif á hann, að hin venjulega
tilhneiging hans til að fara einförum vaknaði. Hann fór
þó brátt að hugsa aftur um ræðu Gfríms. Það var sér-
staklega eitt í henni, sem hafði fest sig mjög í huga hans,
þau ummæli, að fagnaðarþrá mannsins fengi sína fylstu
svölun í trúarbrögðunum, þegar rétt væri stefnt. Þetta
minti hann á æskudagana; og sérstaklega mintist hann
nú eins atviks, sem hann hafði verið búinn að gleyma.
Faðir hans hafði farið að heiman og hann átti að annast
sauðfé á meðan. Um kvöldið vantaði nokkrar kindur.
En um nóttina vaknaði hann við að komin var blind-
hríð, svo hvöss, að húsin kiptust við fyrir storminum.
Hann hafði farið að gráta, yfir því, að kindurnar, sem
faðir hans hafði trúað honum fyrir, mundu nú farast i
hríðinni. En þá komu honum í hug orðin: »Hvers þér
biðjið föðurinn í mínu nafni, það mun hann veita yður«.
Og hann lagðist á bæn og bað af allri sálu sinni til guðs,
um að hríðin grandaði ekki fénu, svo hann gæti skilað
því heilu í hendur föður síns. Og þegar hann hafði lok-
ið bæninni, fyrir lítilli stundu, slotaði hríðinni; og litlu
síðar var veðrinu slegið i dúnalogn. Sá innilegi fögnuð-
ur, sem þetta hafði vaidið lionum, stóð honum nú lifandi
fyrir hugskotsaugum. En hafði þetta verið tilviljun, eða
hvað? — Annars hafði hann oft beðið til guðs, í æsku, og
oft verið bænheyrður — og oft ekki. Og svo hafði trúin
á bænina kólnað smátt og smátt. — En nú var bann
orðinn þreyttur af göngunni. Hann fór að langa til að
komast heim og hvíla sig. Svo hvarflaði hugurinn að
kindunum, hvort þær hefðu allar komist í húsin og hvort
önnur útiverk hefðu gerst í réttu lagi. En brátt’hvarf
einnig sú hugsun, og hann gekk áfram, í þögulu myrkr-
inu, þar sem ekkert heyrðist neina hans eigið fótatak,
hugsunarlaust, altekinn af þrá eftir hvíld.----—
Guðrún hafði verið ein heima um daginn, með börn-
in. Hún lét þau fara í beztu fötin um morguninn og
færði þeim sæta mjólk, kleinur og iummur, og auk þess
laufabrauð og.magál, sem voru leifar frá kvöldinu áður.