Skírnir - 01.08.1907, Page 67

Alexander Petöfi.
259
Því hlífist við ljónið — það er undir oki —
Að erta það nú vseri glæpslegur hroki.
Því fyrst ekki aftur það frjálst má sig gera,
Um frelsið að dreyma því leyft skyldi vera.
Fyrst toppsins á eikiuni til ekki nær það,
Þá takið ei skuggann, sem af henni fær það.
Enn stendur það hnarreist og sviptign með sama;
Þá sviptign tókst þrældomnnm ekki að lama.
Sem pýramfðinn hinn stolti það stendur,
Er stiknandi á söndunum títt leit það endur.
Það dreymir sig alfrjálst í erfðanna löndum;
Eitt augnablik gleymir það prisund og böndum.
Það sveimar í hug út’ á söndunum víðum,
Með Samúm1) þar öskrandi geystist það tíðum.
Það dreymir um óðul og umliðinn beiður,
Þá að kemur grindabúrs vörðurinn leiður.
Og úti’ er þá draumur, í svertingja s/ður
Og svipan af alefli’ að ljóns höfði ríður.
Já, svipan að því og úr þvílíkri mundu, —
Því þrumaði ei himinn og sló hann að grundu?
Sitt tignprúða höfuð það hneigir að jörðu
Og hnípnar af smánunar verkinu gjörðu.
Að grindum treðst skríllinn svo ótt sem hann orkar,
Með ópi og háði hann ljóninu storkar.
Far varlega, skri'U ! þú, sem hundvesæll hæðir,
Nú, hvað ef það sprengdi sitt grindbúr í æði!
Það træði þig, knosaði og tætti’ í flyti,
Svo tæplega heil kæmist sál þín í víti.
*) Samúm nefnist glóðheitur og stundum hanvænn vindur, sem blæs i
sandauðnum Norður-Afríku og Asíu.