Skírnir - 01.08.1907, Síða 70

t
262
Alexander Petöfi. ?
A lofti sjást blakta með leifturorð björt,
Um heims þjóSa’ og heimsins alls frelsi.
Frá austri til vesturs þá kveSur viS kall,
AS kónganna hástólar skjálfi’ alt í kring,
Og endurgjalds daguriun upprunninn só, — *
Þá lát þú, ó drottinn! mig deyja.
Í£hergangi þeim verSi hels auSiS mór,
Og heitt streymi blóS mitt á vígvaliar slóS
Og rauSliti grasiS, — en siguróp só
ÞaS hljóS, sem eg hinzt frá mér sendi.
Og deyi þaS óheyrt og hverfi í hlym
Og hávab'a af skothríS og lúSranna glaum,
Og fákar í reiSIiSsins ferShraSri þröng
MeS hófum mitt hrer traSki sundur.
Á dreyrfoldu liggi svo dreifS út mín bein
Unz dagur sá kemur, aS leg hljótiS þér ■>
I einni gröf allir, sem út gáfuS líf ^
Til helfórnar heilögu frelsi.
í september-lok.
Enn garSablóm neSra hór gróa í dalnum,
YiS gluggann enn skrúSgræn er öspiu vor há;
En, skoSaSu! veturinn skjótt fer aS nálgast,
Á skógvöxnu hæSunum fest hefir snjá.
Svo ber eg enn sumarsins síSgeisla í hjarta,
Þar sáSkoruiS frumunga þróast og grær,
En haustlega á koll minum háriS samt gránar
Og hermir, að veturinn færi sig næt.
t
AS fold hníga blómin og burt streymir lífiS,
Kom, brúSur mín elskaSa! og sezt mér á kné.
í dag ertu mínu svo mjúkt vöfS í fangi,
Á morgun viS gröf, ef eg vopnbitinn hnó.
Ó, seg mór, þá eg er á undan þér dáinn,
Munt angráS þú gráta viS kttml yfir mér,