Skírnir - 01.04.1908, Síða 11

Konráð Gíslason.
107
í samsætinu, sem reyndar þótti lítils verður í hóp landa,
sagt, svó Konráð heyrði: »Það var þá líka maður«. Kon-
ráð þurfti ekki meira. Sennilega segir hér frá einum og
sama viðburði.
Konráði var óefað þungt til Jóns Sigurðssonar. Þegar
að því kom að landið keypti bækur og handrit Jóns, nefndi
stjórnin þá til Konráð og Vilhjálm Finsen að meta. Jóni
var það nokkuð áhyggjuefni, og bað systurson Konráðs
að verða einhvers vísari um álit gamla mannsins. .Tón
þurfti að fá 20—25000 kr. til að geta losað sig úr skuld-
um. Konráð lét það fljótt uppi, að handritin ein, 5000 að
tölu, væru 25,000 kr. virði, og allar bækurnar væru þá i
ofanálag: »Eg hefi aldrei verið á móti Jóni með pen-
inga«, bætti hann við.
VIII.
Enginn man nú Konráð fyrir 1850 nema Páll: »Eg
dáðist að Konráði — mest fyrir latínuna«. Jónas var Páli
samrýmdari, en hvorugur þeirra, Jónas né Konráð, eru
Páli svo hjartfólgnir í endurminningunni, sem tveir aðrir
skólabræður hans: »Gísli Hjálmarsson, hann var minn
maður — og Brynjólfur Pétursson«. Páll getur eigi minzt
manngæða þeirra ógrátandi.
Ljúflingarnir tveir og listamennirnir voru báðir stór-
lyndir og samkomulagið eigi ávalt sem bezt, en hvorugur
gat þó án annars verið. Það hafði hlaupið ilt i þá einn
daginn sem oftar á Garði. Þá bjó Konráð með Torfa
Eggerz, en Torfl lá sjúkur á spítala og Konráð var því
einn í herbergi. Þeir Páll og Jónas bjuggu saman og
voru háttaðir um kveldið, og var dálítil skima af tungsl-
ljósi. Þá er látin upp hurð og ekki barið, og maður
vindur sér inn og sezt á kofort, sem var eina sætið i her-
berginu. Allir þegja um stund, og þá segir gestur: »Má
eg hrækja?« »Svona tiltæki var einskis nema Konráðs«.
— »Oútreiknanlegur«, segir Páll, eitthvað líkt og það sem í
fornsögum heitir um mann, að hann væri »hugkvæmur og