Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 15

Marjas
111
— Nei? sagði Grímur.
— En borða þeir þá ekki sykur? Sykur er ekki.
matur, sagði eg.
— Nei, þeir borða ekki sykur, sagði Grírnur. Eg hug-
leiddi málið um stund.
— Er nokkurt gaman að vera engill? sagði eg þá.
— Svo er sagt, sagði Grímur.
Eg fann, að sjálfsafneitun fóstru minnar var mér jafn-
dularfull eins og englarnir.
Og hún átti ekki vald á matnurn einum. Hún réð
öllu. Eg vissi ekki, hvernig eg vissi það. En eg vissi
það. Allir höfðu beyg af fóstra mínum. Eg þorði alls
ekki að nefna neitt við hann, nema eg væri gagngert
sendur með skilaboð til hans. En fóstra mín lét hann
gera alt, sem henni þóknaðist. Eg viss ekki, hvernig hún
fór að því. Hún var minst vexti og kraftaminst á heimil-
inu. Ekki gat hún ráðið við neinn — nema mig, auðvit-
að. Hún skipaði aldrei neinum neitt — ekki einu sinni
mér. En hvað sem hún orðaði við fóstra minn, það gerði
hann, eða lét gera. Og væri hann eitthvað tregur, þá
brosti hún við honum. Og þá var tregðunni lokið.
Nei, fóstra mín var ekki eins og annað kvenfólk. Iíún
kom ekkert málinu við. Manga var eins og annað kven-
fólk. Og eg fyrirleit kvenfólk.
Eg heyrði sagt, að Manga væri lagleg. Það gat eg
ekki séð. Eg heyrði sagt, að hún væri um tvítugt. Mér
var alveg sama, hvort hún var tvítug eða tíræð. Mér
var sagt að hún hefði fallegasta hárið í öllum dalnum.
Eg sá að það var glóbjart, og að flétturnar náðu niður
undir mitti, þó að húa nældi endunum undir húfuna á
sunnudögum. En mér var alveg sama þó hún væri sköll-
ótt. Mér var sagt, að hún væri karlmanns-ígildi að burð-
um; það vissi eg að var satt. Eg vissi, hvað hún hafði
klipið mig fast upp við lækinn, þegar hún var að þvo
sokkaplöggin, og hafði verið að sneypa mig, og eg náði i
ausuna og helti úr henni yfir hausinn á henni. Og eg
mundi, hvað hún hafði barið mig fast í eldhúsinu, þegar