Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 18

114
Marjas
ur altaf á hinum. — En mánaðardaginn? Mitt afmæli
var alt af talið eftir mánaðardegi. — Þá brast Jónas með-
öllu úrræðin.
Nei, Jónas vissi ekki alt. Mér fanst hugsanlegt, að-
eg gæti einhvern tíma að sumu leyti jafnast við hann,
þó að það væri óhugsanlegt að jafnast nokkuru sinni við
Grím. Tvent var það samt, sem eg vissi, að Jónasi var
til lista lagt um fram það, sem eg gat gert mér nokkura
von um. Þar var hann jafnvel Grími fremri. Annað var
fjáraugað. Hann þekti ekki að eins allar kindurnar á
heimilinu. Svo snjall var Grimur líka. Eg þekti enga
þeirra nema gráhöttótta á, sem eg átti sjálfur. Og liana þekti
eg ekki heldur með vissu, þegar hún hafði nýlega verið'
rúin. En Jónas þekti líka hvítu lömbin á haustin af mæðr-
um sínum. Þá list lék jafnvel Grímur ekki eftir honum.
Hitt var fæturnir. Hann liafði þá stærsta á heimilinu,
ekki eldri en hann var. Það þótti mér svo dásamlega
karlmannlegt. Svo að það var alls ekki að ástæðulausu,
að mér þótti all-mikils vert um Jónas.
Og hann vissi líka miklu meira en eg, þó að hann
væri ekki fróður um mánaðardaga. Stundum dró hann
mig sundur í logandi háðinu fyrir alla mína vanþekking.
Eg sagði honum frá vofunum, því að þær þótti mér mest
um vert af öllu, sem eg hafði heyrt getið um. En þá
hafði eg gleymt heitinu á þeim, og kallaði þa't' dúfur. Þá
hló hann svo hátt, að mig tók í allan líkamann af háðinu.
Og lengi á eftir, inarga daga, spurði hann mig, hvort
nokkur dúfan hafði nýlega tekið mig upp í háa loft. Það
var þungbær raun, að láta fara svo með þann fróðleikinn,
sem merkilegastur var alls þess, sem eg vissi.
Samkomulagið við Jónas gekk nokkuð í öldum. Stund-
um voru með okkur dáleikar. Þá fór eg oft með honum
út í hlöðu, stóð hjá honum, meðan hann var að leysa
heyið og láta í meisana, og miðlaði houum af þeim auði,
sem eg hafði þegið af Grími. En stundum var fátt með
okkur. Einkum eftir að eg hafði átt í einhverjum skær-
um við Möngu. Eg fann að hann var æfinlega á hennar